Jakie przepisy bhp obowiązują przy obsłudze żurawi i suwnicy?
Przepisy bhp przy obsłudze żurawia i suwnicy zawarte są w dokumentacji technicznej roboczej ( DTR) urządzenia oraz instrukcji obsługi, która powinna być jej częścią.
Przepisy bhp bezpośrednio dotyczące obsługi żurawi uchyliło rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 1 marca 2013 r. uchylające rozporządzenie w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy obsłudze żurawi (Dz. U. poz. 376). uchylenie-rozporzadzenia Ich uchylenie wynikało m.in. z tego powodu, że wprowadzono wiele innych, nowszych aktów prawnych regulujących kwestie bezpieczeństwa.
Należy pamiętać, że żurawie i suwnice to przede wszystkim maszyny i że znajdą do nich zastosowanie akty prawne, które regulują kwestie bezpieczeństwa w tym zakresie.
Należy również pamiętać, iż wymienione urządzenia podlegają Urzędowi Dozoru Technicznego.
Nadzór sprawowany przez UDT też regulują osobne akty prawne Do najważniejszych aktów prawnych należą:
– rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 z późn. zm.); ogolne-przepisy
– rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 21 października 2008 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla maszyn (Dz. U. Nr 199, poz. 1228 z późn. zm.); w sprawie -zasadniczych-wymagań
– rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 30 października 2002 r. w sprawie minimalnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy w zakresie użytkowania maszyn przez pracowników podczas pracy (Dz. U. Nr 191, poz. 1596 z późn. zm.); w sprawie-minimalnych-wymagań
Osoby obsługujące urządzenia techniczne, zgodnie z art. 23 ust. 5 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym ustawa o dozorze technicznym (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 963 z późn. zm.), powinny posiadać zaświadczenie kwalifikacyjne.
Aktem prawnym regulującym te kwestie jest rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 18 lipca 2019 r. w sprawie trybu sprawdzania kwalifikacji wymaganych przy obsłudze i konserwacji urządzeń technicznych (Dz. U. Nr 79, poz. 849 z późn. zm.) sposobu-i-trybu-sprawdzania-kwalifikacji
Pytanie
Czy dyrektor szkoły ma prawo nakazać pracownikowi wykonanie testu na obecność wirusa SARS-CoV-2?
Czy pracownik musi wyrazić zgodę na wykonanie takiego testu i czy jego wynik musi przedłożyć pracodawcy?
Co zrobić, jeśli takiej zgody nie wyrazi?
Czy pracodawca w takiej sytuacji może nie dopuścić pracownika do pracy i czy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia?
Czy odmowa wykonania testu może skutkować rozwiązaniem umowy o pracę?
Pracodawca może umożliwić pracownikom skorzystanie z finansowanych przez niego testów na obecność wirusa SARS-CoV-2 (koronawirusa), natomiast nie może go zmusić do poddania się takim testom oraz udostępnienia pracodawcy ich wyników.
Stosownie do postanowień art. 9 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27.04.2016 r. -ochrona-osob-fizycznych- w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE uchylona dyrektywa (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) zwanego potocznie:
RODO, zabrania się przetwarzania danych osobowych ujawniających pochodzenie rasowe lub etniczne, poglądy polityczne, przekonania religijne lub światopoglądowe, przynależność do związków zawodowych oraz przetwarzania danych genetycznych,
danych biometrycznych w celu jednoznacznego zidentyfikowania osoby fizycznej lub danych dotyczących zdrowia, seksualności lub orientacji seksualnej tej osoby.
W ocenie UODO (Urzędu Ochrony Danych Osobowych) informacje o stanie zdrowia należą do danych, które są objęte szczególną ochroną (art. 9 ust. 1 RODO) -ochrona-osob-fizycznych- i pomimo tego, że można je przetwarzać za zgodą osoby, której dotyczą, to jednak nie dotyczy to w sfery zatrudnienia.
Zdaniem urzędników relację pracodawca – pracownik charakteryzuje nierówność stron, przy czym przewagę ma ten pierwszy.
Dlatego też zdaniem UODO wątpliwe jest, że zgoda zatrudnionego stanowi podstawę dla pracodawcy do zapoznania się z wynikiem testu.
Przeszkodą jest też Kodeks pracy. Artykuł 221b § 1 ustawy z dnia 26.06.1974 r. – Kodeks pracy kodeks-pracy (t.j.: Dz.U. z 2020 r., poz. 1320 ze zm.), wskazuje, że w przypadku sensytywnych (tzw. wrażliwych) danych, w tym o stanie zdrowia, zgoda pracownika może być podstawą przetwarzania wyłącznie w przypadku, gdy przekazanie informacji następuje z inicjatywy zatrudnionego.
W licznych publikacja można znaleźć wypowiedzi urzędników UODO, z których wynika, że gdy pracodawca organizuje i finansuje zakup oraz przeprowadzenie testów na obecność wirusa SARS-CoV-2 należy uznać, że następuje to z inicjatywy pracodawcy, a nie pracownika.
W takiej sytuacji pracodawca może również wywierać nacisk na pracowników, ponieważ poniósł koszty związane z zakupem i przeprowadzeniem testów.
Podstawę do przetwarzania danych o stanie zdrowia stanowi art. 17 ustawy z dnia 2.03.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach -szczegolne-rozwiazania związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374 ze zm.),
który upoważnia głównego inspektora sanitarnego do wydania decyzji nakładających (m.in. na pracodawcę) obowiązek podjęcia określonych czynności zapobiegawczych lub kontrolnych.
Tym samym pracodawca może przeprowadzać testy i zapoznawać się z ich wynikami na podstawie decyzji Głównego Inspektora Sanitarnego.
W ocenie wielu ekspertów to jedyny sposób na pozyskiwanie takich informacji o stanie zdrowia pracownika.
Jak widać, przepisy o ochronie danych osobowych oraz ich interpretacja przez UODO skutecznie utrudniają pracodawcom przeciwdziałanie epidemii COVID-19,
bowiem co do zasady pracodawca nie ma prawa do legalnego pozyskiwania i wykorzystywania informacji o ewentualnym zakażeniu pracownika w celu podjęcia efektywnych działań chroniących resztę załogi.
Niemniej jednak, jak pokazuje praktyka, wielu pracodawców niespecjalnie przejmuje się tą prawną pułapką i bez żadnych konsekwencji przeprowadza testy dla wszystkich lub wybranych członków załogi.
Warto również zwrócić uwagę na dodatkowy aspekt przeprowadzania takich testów.
Na rynku pojawiło się wiele testów przesiewowych, które rzekomo skutecznie diagnozują zakażenie.
Niestety, wiele z nich jest niedokładnych i niewiarygodnych, bowiem stawiają błędną diagnozę wykazując zakażenie tam, gdzie go nie ma lub nie wykazując go tam, gdzie jest.
Na dodatek mogą pojawić się problemy z dalszym postępowaniem, bowiem pracodawca nie dopuści przecież takiej osoby do pracy,
a z kolei inspektor sanitarny – w razie braku przesłanek uzasadniającej wysłanie osoby na kwarantannę (objawy fizyczne: gorączka, kaszel, trudności z oddychaniem itp. lub kontakt z osobą zakażoną), nie wyda takiej decyzji.
W obowiązującym stanie prawnym nie ma również podstaw do skierowania takiej osoby na dokładniejsze badania do placówki medycznej, ponieważ pracodawca nie dysponuje lekarzem, który wystawi stosowne skierowanie.
Z kolei lekarze podstawowej opieki zdrowotnej nie zawsze są chętni do wystawienia takiego skierowania bez występowania objawów, tylko dlatego, że dany test przeprowadzany przez pracodawcę „coś” wykazał.
Tym samym powstanie problem, bo test przeprowadzony przez pracodawcę wskazał wynika pozytywny, a pracownik nie ma podstaw do uzyskania zasiłku chorobowego.
Biorąc pod uwagę powyższe, warto przeanalizować zasadność przeprowadzania zamierzonych testów, a w przypadku podjęcia decyzji o ich wdrożeniu, ustalić procedurę postępowania na wypadek stwierdzenia wyniku pozytywnego.
W każdym razie w istniejącym stanie prawnym nie może przeprowadzać takich testów bez zgody pracownika, ani też wyciągać negatywnych konsekwencji w przypadku odmowy poddania się testowi.
Kiedy i jak często należy wykonać przegląd elektronarzędzi?
Czy wkrętarka akumulatorowa wymaga przeglądów? Jakich elektronarzędzi dotyczy przegląd?
ODPOWIEDŹ
Obecnie nie ma szczegółowych przepisów dotyczących badań i kontroli elektronarzędzi.
W związku z tym okresowe przeglądy, badania kontrolne np. wkrętaki akumulatorowej i innych elektronarzędzi należy przeprowadzać na podstawie wytycznych z instrukcji użytkowania elektronarzędzia, dostarczonej przez producenta lub ustaleń pracodawcy.
UZASADNIENIE
Elektronarzędzia, maszyny przenośne – w PN-EN 50144-1:2000 nazywane narzędziami ręcznymi – to urządzenia napędzane silnikiem elektrycznym lub magnetycznie,
przeznaczone do wykonywania pracy mechanicznej i tak skonstruowane, że silnik i urządzenie tworzą jeden zespół, który można łatwo przenosić na miejsce pracy i który podczas pracy jest trzymany w ręku lub zawieszony.
Zgodnie z art. 215 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, kodeks-pracy pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane maszyny i inne urządzenia techniczne:
1)zapewniały bezpieczne i higieniczne warunki pracy, w szczególności zabezpieczały pracownika przed urazami, działaniem niebezpiecznych substancji chemicznych, porażeniem prądem elektrycznym, nadmiernym hałasem, działaniem drgań mechanicznych i promieniowania oraz szkodliwym i niebezpiecznym działaniem innych czynników środowiska pracy;
2)uwzględniały zasady ergonomii.
Zgodnie z § 27 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 30 października 2002 r. w sprawie minimalnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy w zakresie użytkowania maszyn przez pracowników podczas pracy, minimalne-wymagania-1
pracodawca powinien zapewnić, aby maszyny narażone na działanie warunków powodujących pogorszenie ich stanu technicznego, co może spowodować powstawanie sytuacji niebezpiecznych, poddane były:
1)okresowej kontroli, a także badaniom przez jednostki działające na podstawie odrębnych przepisów albo osoby upoważnione przez pracodawcę i posiadające odpowiednie kwalifikacje;
2)specjalnej kontroli przeprowadzanej przez jednostki albo osoby, o których mowa w pkt 1, w przypadku możliwości pogorszenia bezpieczeństwa związanego z maszyną, a będącego wynikiem:
a)prac modyfikacyjnych,
b)zjawisk przyrodniczych,
c)wydłużonego czasu postoju maszyny,
d)niebezpiecznych uszkodzeń oraz wypadków przy pracy.
Za zgodne z zasadami wiedzy technicznej, ale nieobowiązkowe, można uznać wymagania dotyczące przeglądów elektronarzędzi zawarte w wycofanej 16 listopada 2000 r. PN-E-08400/10 – Narzędzia ręczne o napędzie elektrycznym – Badania kontrolne w czasie eksploatacji.
Norma ta została sprawdzona w wieloletniej praktyce, a przy tym jej wymagania nie pozostają w sprzeczności z postanowieniami obowiązujących przepisów lub innych norm.
Norma PN-E-08400/10 dzieliła, ze względu na sposób eksploatacji, elektronarzędzia na trzy kategorie:
– kategoria użytkowania I oznacza elektronarzędzie eksploatowane dorywczo, kilkakrotnie w ciągu jednej zmiany, które jest zwracane do wypożyczalni po zakończeniu pracy;
– kategoria użytkowania II oznacza elektronarzędzie eksploatowane często w ciągu jednej zmiany roboczej, które nie jest zwracane do wypożyczalni po zakończeniu pracy;
– kategoria użytkowania III oznacza elektronarzędzie eksploatowane w sposób ciągły na więcej niż jednej zmianie, zainstalowane na stałe np. w linii produkcyjnej lub montażowej.
Od kategorii użytkowania zależał zakres i częstotliwość wymaganych badań i pomiarów elektronarzędzi:
– co 6 miesięcy dla elektronarzędzi zaliczanych do kategorii użytkowania I
– co 4 miesiące dla elektronarzędzi zaliczanych do kategorii użytkowania II
– co 2 miesiące dla elektronarzędzi zaliczanych do kategorii użytkowania III
– po każdej zaistniałej sytuacji mogącej mieć wpływ na bezpieczeństwo użytkowania elektronarzędzia (upadek, zawilgocenie).
Podane wyżej terminy przeglądów okresowych należy skrócić o połowę dla elektronarzędzi używanych w warunkach zwiększonego niebezpieczeństwa uszkodzenia mechanicznego, eksploatowanych w pomieszczeniach zapylonych, zawilgoconych, na rusztowaniach.
Badania okresowe obejmują następujące czynności:
– oględziny zewnętrzne,
– oględziny wewnętrzne wymagające częściowego demontażu,
– sprawdzenie biegu jałowego,
– pomiar rezystancji izolacji,
– pomiar obwodu ochronnego (przewodu PE).
Pytanie
Gdzie można znaleźć definicję wypadku lekkiego?
Czy taki rodzaj wypadków jest zdefiniowany w przepisach?
Odpowiedź
Przepisy definiują pojęcie wypadku przy pracy oraz wypadki przy pracy: ciężkie, zbiorowe i śmiertelne. Wypadki niemieszczące się w tej kategorii zdarzeń definiuje się przez dopełnienie jako wypadki przy pracy inne niż zbiorowe, ciężkie lub śmiertelne, czasami dla uproszczenia nazywane „lekkimi”.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych – dalej u.u.s.w.p. ubezpieczenie z wypadków za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:
– podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;
– podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;
– w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.
Zdarzenie może być zakwalifikowane jako wypadek przy pracy jedynie wówczas, gdy spełnia równocześnie wszystkie cztery warunki z definicji.
Zgodnie z art. 3 ust. 4 u.u.s.w.p. za śmiertelny wypadek przy pracy uważa się wypadek, w wyniku którego nastąpiła śmierć poszkodowanego w okresie 6 miesięcy od zdarzenia.
Za ciężki wypadek przy pracy uważa się wypadek, w wyniku którego nastąpiło ciężkie uszkodzenie ciała, takie jak: utrata wzroku, słuchu, mowy, zdolności rozrodczej lub inne uszkodzenie ciała albo rozstrój zdrowia, naruszające podstawowe funkcje organizmu, a także choroba nieuleczalna lub zagrażająca życiu, trwała choroba psychiczna, całkowita lub częściowa niezdolność do pracy w zawodzie albo trwałe, istotne zeszpecenie lub zniekształcenie ciała (art. 3 ust. 5 u.u.s.w.p.). ubezpieczenie z wypadków
Zgodnie z art. 3 ust. 6 u.u.s.w.p. za zbiorowy wypadek przy pracy uważa się wypadek, któremu w wyniku tego samego zdarzenia uległy co najmniej dwie osoby.
Każde inne zdarzenie uznane za wypadek przy pracy, który nie wyczerpuje powyższych kategorii kwalifikuje się jako wypadek przy pracy inny niż zbiorowy, ciężki lub śmiertelny. Czasami dla uproszczenia zapisu tego rodzaje wypadki nazywane są „lekkimi”.
Pytanie
Zapisy instrukcji zakładowych, np. instrukcji bezpieczeństwa pożarowego nakładają większe rygory, niż wynika to z regulacji prawnych.
Które wymagania mają zastosowanie – te wynikające z przepisów powszechnie obowiązujących, czy te określone w instrukcjach?
Odpowiedź
Przepisy instrukcji wewnątrzzakładowych mogą być bardziej rygorystyczne niż te wynikające z aktów prawa powszechnego, jednak normy prawne w nich zawarte nie mogą niwelować jednych zagrożeń, potęgując inne, jeszcze bardziej niebezpieczne.
Zarówno instrukcje dotyczące bezpieczeństwa pożarowego jak i te, które dotyczą bhp należą do wewnątrzzakładowych źródeł prawa. Mają one moc obowiązywania ograniczoną do obszarów funkcjonowania danej organizacji.
Ich główną rolą jest doprecyzowanie przepisów powszechnie obowiązujących (np. ustawy, rozporządzenia) do specyficznych dla danej jednostki warunków materialnych (np. budynki, maszyny, urządzenia) i niematerialnych (np. organizacja pracy, sposób wykonywania pracy, czynniki środowiska pracy) związanych z jej zakresem działania. Czasami instrukcje te mogą nakładać większe obostrzenia niż przepisy powszechnie obowiązujące, jak np.:
– zwiększenie liczby gaśnic,
– zastosowanie dodatkowych czujników dymu,
– zwiększenie liczby drzwi ewakuacyjnych,
– ograniczenie dostępu do stref niebezpiecznych,
– obowiązek informowania konkretnych osób o zagrożeniach,
– zakazy stosowania otwartego ognia w całym zakładzie,
– ograniczenie prędkości poruszania się pojazdów po drogach
wewnętrznych, itp.
W takich i podobnych sytuacjach wymagania przepisów wewnętrznych należy stosować w miejsce przepisów powszechnie obowiązujących.
Gdyby jednak z przepisów wewnętrznych wynikał np. obowiązek noszenia przez pracowników środków ochrony indywidualnej w sytuacji, gdy nie istnieje zagrożenie albo gdyby przepis z instrukcji niwelował jedno zagrożenie,
potęgując jednocześnie inne, jeszcze bardziej niebezpieczne, to takie działania nie są zgodne z nadrzędnym obowiązkiem ochrony zdrowia i życia pracowników wynikającym z art. 207 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy lex-dz-u-2020-1320-t-j-kodeks-pracy
Pytanie
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wymaga szkoleń bhp od rolników indywidualnych, którzy nie zatrudniają pracowników.
Czy można na podstawie programu dostosowanego do prac rolnictwa dla szkolenia na stanowiskach robotniczych wykonać takie szkolenie?
Czy są inne przepisy mówiące o szkoleniu rolników indywidualnych?
Odpowiedź
Szkolenia bhp dla rolników indywidualnych, którzy nie zatrudniają pracowników nie wynikają z przepisów ustawy z dnia 26.06.1974r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 2019 r. poz. 1040) – dalej k.p., a tym samym nie mają zastosowania przepisy rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27.07.2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. poz. 1860 ze zm.) – dalej r.s.b.h.p. lex-dz-u-2004-180-1860-szkolenie-w-dziedzinie-1
Zgodnie z przepisami k.p. oraz r.s.b.h.p. obowiązkowi szkolenia podlegają pracownicy i pracodawcy, przy czym koszty takiego szkolenia ponoszą pracodawcy.
Przepisy te zatem nie mają zastosowania dla rolników indywidualnych, którzy nie zatrudniają pracowników.
O szkoleniach bhp dla rolników indywidualnych wspominają jedynie przepisy ustawy z dnia 20.12.1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz.U. z 2019 r. poz. 303) – dalej u.u.s.r ubezpieczenie rolników
Zgodnie z art. 63 ust. 1 u.u.s.r. Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego prowadzi działalność na rzecz zapobiegania wypadkom przy pracy rolniczej i rolniczym chorobom zawodowym, obejmującą w szczególności:
1) analizowanie przyczyn tych wypadków i chorób;
2) prowadzenie dobrowolnych nieodpłatnych szkoleń i instruktażu dla ubezpieczonych w zakresie zasad ochrony życia i zdrowia w gospodarstwie rolnym oraz postępowania w razie wypadku przy pracy rolniczej;
3) upowszechnianie wśród ubezpieczonych wiedzy o zagrożeniach wypadkami przy pracy rolniczej i rolniczymi chorobami zawodowymi, a także znajomości zasad ochrony życia i zdrowia w gospodarstwie rolnym oraz zasad postępowania w razie wypadku;
4) podejmowanie starań o właściwą produkcję i dystrybucję bezpiecznych środków stosowanych w rolnictwie oraz sprzętu i odzieży ochronnej dla rolników.
Pytanie
Czy przepisy nakazują wyposażenie głównego haka suwnicy w zabezpieczenie przed wypięciem tzw. zapadkę?
Odpowiedź
Przepisy bezpośrednio nie odnoszą się do suwnicy i obowiązkowego wyposażenia jej w hak z zabezpieczaniem przed wypięciem ładunku (tzw. zapadkę).
Ogólne wytyczne dotyczą wszystkich maszyn do podnoszenia ładunków i zalecają zabezpieczenie ich m.in. przed: niebezpiecznym przemieszczaniem się ładunku albo swobodnym spadaniem ładunku; niezamierzonym uwolnieniem się ładunku.
Jednym ze sposobów spełnienia opisanych wymagań jest stosowanie haków z zabezpieczeniem przed wypięciem.
Zgodnie z § 25 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 30 października 2002 r. lex-dz-u-2002-191-1596-minimalne-wymagania maszyn
w sprawie minimalnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy w zakresie użytkowania maszyn przez pracowników podczas pracy maszyny do podnoszenia ładunków, instalowane na stałe, tak się instaluje, aby zminimalizować ryzyko:
1)przygniecenia pracownika przez ładunek;
2)niebezpiecznego przemieszczania się ładunku albo swobodnego spadania ładunku;
3)niezamierzonego uwolnienia się ładunku.
Pytanie
Jakie regulacje definiują wymagania (wydzielenie, osobne pomieszczenie, wentylacja itp.) dla stanowisk ładowania akumulatorów przy wózkach elektrycznych prowadzonych, wyposażonych w zintegrowane prostowniki, jak i takie z oddzielnymi prostownikami?
Czy w polskim prawie funkcjonuje pojęcie stanowiska do ładowania i ładowni wózków?
Jaka jest różnica między nimi?
Odpowiedź
Obowiązujące przepisy nie definiują „stanowiska do ładowania akumulatorów wózków jezdniowych”, co więcej, nie podają wprost wymagań dotyczących ewentualnego wydzielenia tego typu stanowisk oraz zapewnienia na nich odpowiednich warunków technicznych (np. wentylacji).
Organizując stanowiska do ładowania akumulatorów wózków jezdniowych lub specjalnie przystosowane do tego celu pomieszczenia, należy uwzględnić m.in. zakres czynności obsługowych, typ i liczbę obsługiwanych urządzeń (baterii), sąsiedztwo innych stanowisk, czy też – pomieszczeń pracy oraz zagrożenia wynikające z występujących na stanowiskach lub w pomieszczeniach ładowania czynników szkodliwych i niebezpiecznych.
Należy przy tym uwzględnić przepisy bhp, ppoż. oraz przepisy budowlane, jak również normy, a ponadto zalecenia producentów obsługiwanych urządzeń (np. wózków jezdniowych podnośnikowych, prostowników i akumulatorów).
Aktualnie w prawie polskim nie funkcjonują pojęcia „stanowiska do ładowania wózków” i „ładowni wózków”. Jednak w praktyce tworzone są stanowiska do ładowania wózków oraz ładownie wózków, czyli odpowiednio wyposażone pomieszczenia przystosowane do ładowania akumulatorów (baterii) wózków jezdniowych – tzw. akumulatorownie.
Na podstawie obowiązujących przepisów i wiedzy praktycznej można przyjąć, że zasadnicza różnica między stanowiskiem a pomieszczeniem do ładowania akumulatorów wózków jezdniowych polega na tym, że stanowiska mogą znajdować się w pomieszczeniach innego przeznaczenia, np. w halach produkcyjnych lub magazynowych, zaś ładownie są wydzielonymi pomieszczeniami specjalnego przeznaczenia, do których dostęp mają tylko wyznaczeni i odpowiednio przeszkoleni pracownicy.
Stanowiska ładowania akumulatorów przeznaczone są przede wszystkim do ładowania pojedynczych akumulatorów najczęściej bezobsługowych, przy których zagrożenia związane z rozchlapaniem elektrolitu czy emisją wodoru są zwykle pomijalne.
Natomiast w akumulatorowniach odbywa się zwykle tradycyjne ładowanie najczęściej wielu baterii akumulatorów, któremu towarzyszą inne czynności obsługowe, takie jak: dolewanie wody destylowanej, wymiana baterii akumulatorów w wózkach (np. przy pomocy suwnicy) czy nawet proste prace serwisowe.
Identyfikując wymagania dotyczące stanowisk lub pomieszczeń pracy przeznaczonych do ładownia akumulatorów wózków jezdniowych, należy posługiwać się m.in. następującymi przepisami i normami:
– rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, ogolne-przepisy-2
– rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 30 grudnia 2004 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy związanej z występowaniem w miejscu pracy czynników chemicznych, czynników chemicznych
– rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów, przeciwpozarowa budynków
– rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, warunki techniczne budynki
– rozporządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 8 lipca 2010 r. w sprawie minimalnych wymagań, dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy, związanych z możliwością wystąpienia w miejscu pracy atmosfery wybuchowej, atmosfera wybuchowa
– PN-EN 1127-1:2009 (2011) Atmosfery wybuchowe. Zapobieganie wybuchowi i ochrona przed wybuchem. Część 1: Pojęcia podstawowe i metodyka,
– PN-EN 50272-3:2007 Wymagania bezpieczeństwa i instalowania baterii wtórnych. Część 3: Baterie trakcyjne.
Pytanie
Jak często powinna odbywać się kontrola okresowa maszyn wyprodukowanych przed 2004 rokiem?
W skład komisji kontrolującej powinny wchodzić osoby upoważnione przez pracodawcę i posiadające odpowiednie kwalifikacje.
O jakich kwalifikacjach tu mowa?
Czy pracownik produkcji, utrzymania ruchu i specjalista BHP mogą tworzyć taką komisję i czy ich ocena będzie wiarygodną przed organami kontrolującymi?
Odpowiedź
Przepisy nie normują częstotliwości kontroli okresowej maszyn, w tym wyprodukowanych przed 2004 rokiem. W braku szczególnych regulacji optymalnym rozwiązaniem jest coroczna kontrola poprzedzająca sporządzenie i przedstawienie pracodawcy analizy stanu bezpieczeństwa i higieny pracy.
W skład zespołu kontrolującego poza pracownikiem służby bhp powinna wchodzić osoba w szczególności zatrudniona na stanowisku kierownika (mistrza, brygadzisty), pracownika utrzymania ruchu lub na stanowisku technologa.
W braku jednoznacznego określenia odpowiednich kwalifikacji, powyższa kwestia pozostawiona jest uznaniu pracodawcy.
Uprawnieniem każdego pracobiorcy niezależnie od tego czy jest zatrudniony na podstawie stosunku pracy czy elastycznych form zatrudnienia jest prawo do bezpiecznych warunków pracy.
Wiąże się z tym szereg obowiązków z zakresu bhp, wynikających z art 207 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz.U z 2018 r. poz. 917) – dalej k.p.
Zgodnie z przywołanym przepisem, obowiązkiem pracodawcy jest ochrona zdrowia i życia pracowników przez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki.
Szczególne obowiązki na pracodawcy wiążą się w przypadku gdy w procesach pracy wykorzystywane są maszyny i inne urządzenia techniczne.
Zgodnie z art. 215 k.p., obowiązkiem pracodawcy jest zapewnienie aby stosowane maszyny zapewniały bezpieczne i higieniczne warunki pracy, w szczególności zabezpieczały pracownika przed urazami,
działaniem niebezpiecznych substancji chemicznych, porażeniem prądem elektrycznym, nadmiernym hałasem, działaniem drgań mechanicznych i promieniowania oraz szkodliwym i niebezpiecznym działaniem innych czynników środowiska pracy.
Kodeks pracy nie jest oczywiście regulacją szczegółową dotyczącą bezpieczeństwa pracy podczas eksploatacji maszyn i urządzeń technicznych.
Problematyka związana z bezpieczeństwem pracy przy stosowaniu maszyn regulowana jest w sposób bardziej szczegółowy w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r.
w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. z 2003 r. poz. 1650 ze zm.) – dalej r.b.h.p. Zgodnie z § 51 r.b.h.p, maszyny i inne urządzenia techniczne, powinny spełniać wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy przez cały okres ich użytkowania.
Szczegółowa problematyka dotycząca technicznego bezpieczeństwa pracy związanego z maszynami uregulowana jest w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 30 października 2002 r.
w sprawie minimalnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy w zakresie użytkowania maszyn przez pracowników podczas pracy (Dz.U. poz. 1596) r.m.w.u.m minimalne-wymagania maszyn
Zapewnienie właściwego bezpieczeństwa pracy, w sytuacji gdy w procesach pracy wykorzystywane są maszyny wymaga przeprowadzenia czynności kontrolnych z poziomu zakładu pracy.
Zgodnie z § 26 r.m.w.u.m., w przypadku gdy bezpieczne użytkowanie maszyn jest uzależnione od warunków w jakich są one instalowane, pracodawca powinien poddać maszyny wstępnej kontroli po ich zainstalowaniu,
a przed przekazaniem do eksploatacji po raz pierwszy – kontroli po zainstalowaniu na innym stanowisku pracy lub w innym miejscu.
Zgodnie z § 27 r.m.w.u.m., pracodawca powinien zapewnić aby maszyny narażone na działanie warunków powodujących pogorszenie ich stanu technicznego, poddawane były okresowej kontroli,
a także badaniom przez jednostki działające na podstawie odrębnych przepisów albo osoby upoważnione przez pracodawcę i posiadające odpowiednie kwalifikacje.
Wyniki powyższych kontroli powinny zostać zarejestrowane i pozostawione do dyspozycji zainteresowanych organów przez okres 5 lat od dnia zakończenia kontroli.
Przywołane wyżej regulacje dotyczące kontroli maszyn nie dają odpowiedzi na dwa kluczowe dla praktyki pytania – z jaką częstotliwością kontrola powinna być przeprowadzona,
oraz czym są odpowiednie kwalifikacje osób uprawnionych do przeprowadzania kontroli maszyn.
Odnosząc się do powyższych wątpliwości należy wskazać, że przepisy nie regulują częstotliwości kontroli okresowej maszyn wyprodukowanych przed 2004 r.
W braku szczegółowych regulacji optymalnym rozwiązaniem będzie przyjąć, że kontrola okresowa powinna być przeprowadzana corocznie,
co pozwoli na uwzględnienie jej wyników w sporządzanej i przedstawianej pracodawcy okresowej analizie stanu bhp.
Oczywiście kontrola maszyn może i powinna być przeprowadzana – przynajmniej w podstawowym zakresie, w ramach przeprowadzanej przez służbę bhp kontroli warunków pracy oraz przestrzegania przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy.
Jak już wspomniano, okresowa kontrola maszyn może być przeprowadzona przez osoby upoważnione przez pracodawcę i posiadające odpowiednie kwalifikacje.
Ponieważ przepisy nie wskazują czym są odpowiednie kwalifikacje – należy przyjąć, że ocena w tym zakresie należy wyłącznie do pracodawcy.
Z całą pewnością osobą odpowiednią będzie pracownik służby bhp lub osoba zatrudniona przy innej pracy wykonująca zadania służby bhp.
W żadnym razie nie można jednak uznać, że pracownik służby bhp będzie mógł przeprowadzić kontrolę okresową maszyny w sposób samodzielny – przepis wymaga bowiem aby kontrole były przeprowadzane przez osoby upoważnione a nie osobę upoważnioną.
Tym samym kontrola powinna być przeprowadzona w zespole. Obok pracownika służby bhp w skład powołanego zespołu kontrolnego może wchodzić pracownik zatrudniony na stanowisku kierownika (mistrza, brygadzisty),
technologa czy pracownika utrzymania ruchu, który zna budowę kontrolowanych maszyn, wie co powinno zostać skontrolowane oraz posiadać adekwatne do przeprowadzonych czynności kontrolnych doświadczenie zawodowe.
Uwzględniając powyższe można uznać, że pracownik produkcji oraz pracownik utrzymania ruchu, którzy spełniają powyższe podstawowe kryteria mogą zostać powołani skład zespołu, który będzie przeprowadzał kontrole okresowe maszyn.
Problematyka bezpieczeństwa i higieny pracy związana z użytkowaniem maszyn podlega czynnościom kontrolno-nadzorczym realizowanym przez inspektorów Państwowej Inspekcji Pracy.
Mają oni prawo zweryfikować czy pracodawca zapewnia przeprowadzanie kontroli maszyn w tym kontroli okresowych.
Uwzględniając brak jednoznacznych i precyzyjnych przepisów prawnych w omawianym zakresie wydaje się, iż przeprowadzanie kontroli przez osoby o których mowa w pytaniu,
posiadające bliżej nieokreślone kwalifikacje (w tym doświadczenie) techniczne nie powinno zostać zakwestionowane przez organy kontroli i nadzoru.
Inspektor pracy nie ma bowiem możliwości wskazania bezpośredniej podstawy prawnej wskazującej na wymóg posiadania konkretnego poziomu kwalifikacji oraz częstotliwości przeprowadzania kontroli okresowych maszyn.
Pytanie
Czy są przepisy, które omawiają odzież ochronną dla spawacza?
Czy ubranie (spodnie, buty) spawacza musi być z atestem dla spawacza?
Jakie przepisy nakazują stosowanie przez spawaczy rękawów i fartuchów spawalniczych?
Obecnie nie ma przepisów określających, kiedy i jakie rodzaje odzieży i obuwia roboczego, odzieży ochronnej oraz w jakiej ilości powinny otrzymywać osoby wykonujące określone rodzaje prac. Ustalenia te należy opracować w zakładzie pracy biorąc pod uwagę:
– rodzaj wykonywanych prac,
– zagrożenia występujące przy pracach,
– warunki środowiska pracy,
– inne wymagania przepisów szczegółowych.
Pracodawca kierując się znajomością warunków pracy musi zdecydować czy na danym stanowisku pracy należy się odzież robocza i jaka, oraz komu i jaką należy dostarczyć odzież ochronną.
Podobnie jest ze środkami ochrony indywidualnej. Pamiętać należy, że ustalenia te muszą być konsultowane z zakładową organizacją związkową (społecznym inspektorem pracy, a jeżeli w zakładzie związku zawodowego nie ma – porozumieć się z pracownikami wybranymi w tym celu przez załogę.
Pracodawca jest obowiązany dostarczać pracownikowi środki ochrony indywidualnej, które spełniają wymagania dotyczące oceny zgodności określone w odrębnych przepisach
Przepisy dotyczące wymagań odzieży ochronnej stosowanej przez osoby zatrudnione do spawania znajdują się w PN – EN 470-1
Zgodnie z art. 2376 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy – dalej k.p. kodeks-pracy pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie środki ochrony indywidualnej zabezpieczające przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy oraz informować go o sposobach posługiwania się tymi środkami.
Dostarczane pracownikom do stosowania środki ochrony indywidualnej powinny:
1)być odpowiednie do istniejącego zagrożenia i nie powodować same z siebie zwiększonego zagrożenia,
2)uwzględniać warunki istniejące w danym miejscu pracy,
3)uwzględniać wymagania ergonomii oraz stan zdrowia pracownika,
4)być odpowiednio dopasowane do użytkownika – po wykonaniu niezbędnych regulacji
Wymagania ogólne dotyczące odzieży ochronnej określa
PN – EN 340 Odzież ochronna – Wymagania ogólne
Norma określa ogólne wymagania z zakresu ergonomii, oznaczenia wielkości, nieszkodliwości i znakowania odzieży ochronnej oraz informacji, które powinien dostarczyć producent wraz z odzieżą ochronną.
Niniejsza norma nie powinna być stosowana odrębnie, lecz tylko w powiązaniu z inną normą zawierającą wymagania dla określonego wykonania wyrobu w celu zapewnienia ochrony.
Dobór odpowiednich typów środków ochrony indywidualnej dla spawacza
1. Dobór środków ochrony oczu i twarzy
W zależności od procesu spawania i technik pokrewnych stosuje się różne konstrukcje ochron oczu i twarzy. Stosując to kryterium środki ochrony oczu można podzielić na:
– środki stosowane podczas spawania gazowego, lutospawania oraz cięcia tlenem;
– środki stosowane podczas spawania łukiem elektrycznym lub elektrożłobieniu, cięciu tlenem lub strumieniem plazmy;
– przyłbice spawalnicze wykorzystywane są głównie w procesach technologicznych wymagających długotrwałego, intensywnego spawania (o dużym natężeniu przepływu gazu);
– kaptury spawalnicze stosowane są najczęściej w miejscach trudno dostępnych i wymagających zmiennego ustawiania głowy i ciała;;
– tarcze spawalnicze – przeznaczone są do ochrony oczu, całej twarzy i szyi spawacza. Podstawowym ograniczeniem zastosowania tarczy spawalniczej jest konieczność trzymania jej w ręku podczas spawania, co znacznie zmniejsza swobodę ruchów pracownika, np. uniemożliwiając przytrzymanie spawanego przedmiotu.
2. Ochrona rąk przed odpryskami stopionych metali – rękawice wykonane ze skór chromowych o wyprawie termoodpornej (skóry bydlęce i świńskie), podszewka impregnowana niepalnie. Rękawice spawalnicze powinny być szyte nićmi niepalnymi.
Obuwie dla spawaczy
Obuwie dla spawaczy może być obuwiem bezpiecznym lub ochronnym, w zależności od tego czy jest wyposażone w podnoski wytrzymałe na uderzenie z energią 200 J czy energią 100 J. Powinna być stosowana konstrukcja obuwia typu B lub C (trzewiki lub półsaperki).
Obuwie powinno być odporne na działanie iskier i odprysków gorących metali. Z tego względu obuwie powinno być wykonane ze skóry odpornej na działanie czynników gorących. Istotna jest odporność skóry na przepalenie (minimum 20 s/mm) i skurcz powierzchniowy po ogrzewaniu (maksimum 30%).
Odzież dla spawaczy
Powszechnie stosowane są również fartuchy dla spawaczy wykonane ze skór. Konstrukcja odzieży powinna uniemożliwiać zatrzymywanie się na odzieży stopionego metalu.
Odzież raczej nie powinna zawierać kieszeni. Jeżeli spodnie posiadają kieszenie i nie powinny one być odchylone od bocznego szwu o kąt większy niż 10[0].
Spodnie nie powinny mieć zakładek i mankietów. Zapięcia powinny być tak projektowane by nie tworzyły otworów i fałd. Wymagania dla odzieży ochronnej dla spawaczy przedstawia norma PN-EN 470-1.
PN – EN 470-1 Odzież ochronna dla spawaczy i osób wykonujących zawody pokrewne
Niniejsza norma opisuje metody badań i wymagania dotyczące odzieży ochronnej stosowanej przez osoby zatrudnione do spawania i czynności podobnego typu i poziomu zagrożeń.
Ten typ odzieży ochronnej jest stosowany jako ochrona przed małymi kroplami stopionego metalu, krótkim czasem kontaktu z płomieniem oraz promieniowaniem ultrafioletowym, stosowany w sposób ciągły przez 8 h w warunkach danego stanowiska pracy.
W celu zmniejszenia prawdopodobieństwa zakupienia niewygodnych środków ochrony indywidualnej należy przeprowadzić dobór tych środków w porozumieniu z pracownikami.
Pracownicy i (lub) ich przedstawiciele powinni być informowani o wszystkich podejmowanych działaniach dotyczących bezpieczeństwa i zdrowia w przypadku stosowania przez nich środków ochrony indywidualnej.
Zgodnie z art. 23711a § 1 k.p kodeks-pracy pracodawca konsultuje z pracownikami lub ich przedstawicielami wszystkie działania związane z bezpieczeństwem i higieną pracy, w szczególności dotyczące przydzielania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego.
prowadzimy obsługę bhp budów i remontów
dzwoń 501-700-846
Pytanie
Czy są przepisy określające wymiar stopni schodów ewakuacyjnych?
Odpowiedź
Wymiary stopni schodów znajdujących się na drodze ewakuacyjnej wskazano w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie warunki techniczne budynki
Wymagania i wymiary dla schodów, które mogą stanowić element drogi ewakuacyjnej zawarto w Dziale III – Budynki i pomieszczenia w Rozdziale 4 – Schody i pochylnie rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie..
Graniczne wymiary schodów stałych w budynkach o różnym przeznaczeniu określa zestawienie:
1.Budynki mieszkalne jednorodzinne i w zabudowie zagrodowej oraz mieszkania dwupoziomowe:
a)minimalna szerokość użytkowa biegu- 0,8 (m),
b)minimalna szerokość użytkowa spocznika – 0,8 (m),
c)maksymalna wysokość stopni – 0,19 (m).
2.Budynki mieszkalne wielorodzinne, budynki zamieszkania
zbiorowego oraz budynki użyteczności publicznej, z wyłączeniem budynków zakładów opieki zdrowotnej, a także budynki produkcyjne, magazynowo-składowe oraz usługowe,
w których zatrudnia się ponad 10 osób:
a)minimalna szerokość użytkowa biegu- 1,2 (m),
b)minimalna szerokość użytkowa spocznika – 1,5 (m),
c)maksymalna wysokość stopni – 0,175 (m).
3.Przedszkola i żłobki:
a)minimalna szerokość użytkowa biegu- 1,2 (m),
b)minimalna szerokość użytkowa spocznika – 1,5 (m),
c)maksymalna wysokość stopni – 0,15 (m).
4.Budynki opieki zdrowotnej:
a)minimalna szerokość użytkowa biegu- 1,4 (m),
b)Minimalna szerokość użytkowa spocznika – 1,5 (m),
c)Maksymalna wysokość stopni – 0,15 (m).
5.Garaże wbudowane i wolno stojące (wielostanowiskowe)
oraz budynki usługowe, w których zatrudnia się do 10 osób:
a)minimalna szerokość użytkowa biegu- 0,9 (m),
b)minimalna szerokość użytkowa spocznika – 0,9 (m),
c)maksymalna wysokość stopni – 0,19 (m).
6.We wszystkich budynkach niezależnie od ich przeznaczenia schody do kondygnacji podziemnej, pomieszczeń technicznych i poddaszy nieużytkowych:
a)minimalna szerokość użytkowa biegu- 0,8 (m),
b)minimalna szerokość użytkowa spocznika – 0,8 (m),
c)maksymalna wysokość stopni – 0,2 (m).
W budynkach użyteczności publicznej oraz budynkach produkcyjnych łączną szerokość użytkową biegów oraz łączną szerokość użytkową spoczników w klatkach schodowych, stanowiących drogę ewakuacyjną, należy obliczać proporcjonalnie do liczby osób mogących przebywać równocześnie na kondygnacji, na której przewiduje się obecność największej ich liczby, przyjmując co najmniej 0,6 m szerokości na 100 osób, lecz nie mniej niż określono to powyżej.
Szerokość użytkowa schodów zewnętrznych do budynku powinna wynosić co najmniej 1,2 m, przy czym nie może być mniejsza niż szerokość użytkowa biegu schodowego w budynku, przyjęta zgodnie z wymaganiami określonymi w tabeli powyżej.
Szerokość użytkową schodów stałych mierzy się między wewnętrznymi krawędziami poręczy, a w przypadku balustrady jednostronnej – między wykończoną powierzchnią ściany a wewnętrzną krawędzią poręczy tej balustrady. Szerokości te nie mogą być ograniczane przez zainstalowane urządzenia oraz elementy budynku.
Liczba stopni w jednym biegu schodów stałych powinna wynosić nie więcej niż:
–14 stopni – w budynku opieki zdrowotnej,
–17 stopni – w innych budynkach.
Liczba stopni w jednym biegu schodów zewnętrznych nie powinna wynosić więcej niż 10.
Szerokość stopni stałych schodów wewnętrznych powinna wynikać z warunku określonego wzorem: 2h s = 0,6 do 0,65 m, gdzie h oznacza wysokość stopnia, s – jego szerokość.
Szerokość stopni schodów zewnętrznych przy głównych wejściach do budynku powinna wynosić w budynkach mieszkalnych wielorodzinnych i budynkach użyteczności publicznej co najmniej 0,35 m.
Czy inspektor Państwowej Inspekcji Pracy może wejść do zakładu w którym znajdują się pracownicy w celu przeprowadzenia kontroli pod nieobecność właściciela firmy?
Odpowiedź
Tak, inspektor pracy jest uprawniony do przeprowadzania, bez uprzedzenia i o każdej porze dnia i nocy, kontroli przestrzegania przepisów prawa pracy, w szczególności stanu bezpieczeństwa i higieny pracy oraz kontroli przestrzegania przepisów dotyczących legalności zatrudnienia.
Kontrolę przeprowadza się po okazaniu legitymacji służbowej potwierdzającej tożsamość i uprawnienia inspektora pracy lub innego upoważnionego pracownika Państwowej Inspekcji Pracy.
Kontrolę zakładu pracy przeprowadza się po okazaniu legitymacji służbowej i upoważnienia do jej przeprowadzenia. Upoważnienie do przeprowadzenia kontroli wydają Główny Inspektor Pracy i jego zastępcy oraz okręgowi inspektorzy pracy i ich zastępcy.
Natomiast w zakładzie pracy powinna być prowadzona księga kontroli, w którą powinien wpisać się Inspektor PIP, cel kontroli oraz termin prowadzenia czynności kontrolnych.
Obowiązki i prawa inspektora PIP podczas kontroli na terenie zakładu pracy są ustalone w ustawie z 13.04.2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy – dalej u.p.i.p panstwowa-inspekcja-pracy
Kontrola zazwyczaj może dotyczyć ustalenie stanu faktycznego w zakresie przestrzegania prawa pracy, w szczególności przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy; zbadanie przestrzegania przepisów o legalności zatrudnienia; udokumentowanie dokonanych ustaleń.
Inspektor pracy ma prawo: przeprowadzania kontroli przestrzegania przepisów prawa pracy, a w szczególności stanu bezpieczeństwa i higieny pracy bez uprzedzenia o każdej porze dnia i nocy oraz kontroli legalności zatrudnienia w zakresie, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 4 u.p.i.p.
Inspektor pracy nie podlega obowiązkowi posiadania przepustki – po kontrolowanym terenie może poruszać się swobodnie. Jest także zwolniony z rewizji osobistej, nawet jeśli przewiduje ją regulamin pracy w kontrolowanym zakładzie, a także jeśli stosowana jest polityka bezpieczeństwa i wyznaczone strefy poruszania się.
Podczas kontroli podczas wykonywania czynności kontrolnych inspektor pracy ma prawo: swobodnego wstępu na teren zakładu pracy i do wszystkich jego obiektów pomieszczeń; przeprowadzania oględzin obiektów, maszyn i urządzeń oraz pomieszczeń pracy; żądania od pracodawcy pisemnych i ustnych informacji w sprawach objętych kontrolą – obowiązkowi temu podlegają również wszyscy pracownicy, którzy są zatrudniani lub byli zatrudnieni, albo które wykonują lub wykonywały na terenie zakładu pracy pracę na innej podstawie niż stosunek pracy, w tym osoby wykonujące na podstawie umów cywilnoprawnych oraz osób na własny rachunek działalność gospodarczą.
Ponadto inspektor ma prawo wzywania i przesłuchiwania tych osób w związku z kontrolą na terenie zakładu pracy lub poza nim np. (siedziba PIP), wglądu do dokumentacji zakładu pracy, w tym do:
dokumentów dotyczących budowy,
przebudowy lub modernizacji oraz uruchomienia zakładu pracy;
planów i rysunków technicznych, dokumentacji technicznej i technologicznej;
wyników ekspertyz, badań i pomiarów dotyczących produkcji bądź innej działalności zakładu – na żądanie inspektora masz obowiązek dostarczenia inspektorowi próbek surowców i materiałów używanych, wytwarzanych lub powstających w toku produkcji, w ilości niezbędnej do przeprowadzenia analiz lub badań, gdy mają one związek z przeprowadzaną kontrolą;
wglądu do akt osobowych i wszelkich dokumentów związanych z wykonywaniem pracy przez pracowników lub osoby zatrudnione na innej podstawie niż stosunek pracy;
zapoznania się z decyzjami wydanymi przez inne organy kontroli i nadzoru nad warunkami pracy oraz ich realizacją;
utrwalenia przebiegu kontroli za pomocą środków technicznych służących do utrwalania obrazu lub dźwięku;
wykonywania niezbędnych dla celów kontroli odpisów, zestawień lub wyciągów z dokumentów oraz obliczeń i zestawień sporządzanych na podstawie tych dokumentów, sprawdzania tożsamości osób wykonujących pracę lub przebywających na terenie podmiotu kontrolowanego, ich przesłuchiwania i żądania oświadczeń w sprawie legalności zatrudnienia lub prowadzenia innej działalności zarobkowej;
korzystania z pomocy biegłych i specjalistów oraz akredytowanych laboratoriów np. weryfikacja pomiarów oświetlenia stanowisk pracy.
Jeśli inspektor pracy stwierdzi podczas kontroli wykroczenie polegające na naruszeniu przepisów informuje Zakład Ubezpieczeń Społecznych – o naruszeniu przepisów w zakresie ubezpieczeń społecznych; oraz urząd kontroli skarbowej – o naruszeniu przepisów prawa podatkowego.
Każda kontrola zakończona jest protokołem kontrolnym, który powinien zawierać następujące informacje:
nazwę podmiotu kontrolowanego w pełnym brzmieniu i jego adres oraz numer z krajowego rejestru urzędowego podmiotów gospodarki narodowej (REGON) oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP);
imię i nazwisko oraz stanowisko służbowe inspektora pracy;
imię i nazwisko osoby reprezentującej podmiot kontrolowany oraz nazwę organu reprezentującego ten podmiot;
datę rozpoczęcia działalności przez podmiot kontrolowany oraz datę objęcia stanowiska przez osobę lub powołania organu;
oznaczenie terminu, w których przeprowadzano kontrolę, informację o realizacji uprzednich decyzji i wystąpień organów Państwowej Inspekcji Pracy oraz wniosków, zaleceń i decyzji innych organów kontroli i nadzoru nad warunkami pracy;
opis stwierdzonych naruszeń prawa oraz inne informacje mające istotne znaczenie dla wyników kontroli;
dane osoby legitymowanej oraz określenie czasu, miejsca i przyczyny legitymowania; informację o pobraniu próbek surowców i materiałów używanych, wytwarzanych lub powstających w toku produkcji;
treść decyzji ustnych oraz informację o ich realizacji, informację o liczbie i rodzaju udzielonych porad z zakresu prawa pracy; wyszczególnienie załączników stanowiących składową część protokołu;
informacje o osobach, w obecności których przeprowadzano kontrolę;
na wniosek podmiotu kontrolowanego – wzmiankę o informacjach objętych tajemnicą przedsiębiorstwa;
wzmiankę o wniesieniu lub niewniesieniu zastrzeżeń do treści protokołu oraz ewentualnym usunięciu stwierdzonych nieprawidłowości przed zakończeniem kontroli;
datę i miejsce podpisania protokołu przez osobę kontrolującą oraz przez osobę lub organ reprezentujący podmiot kontrolowany.
W wyjątkowych sytuacjach, gdy podczas kontroli inspektor pracy nie stwierdzi uchybień, sporządza wówczas tylko notatkę urzędową, w której zamieszcza zwięzły opis stanu faktycznego stwierdzonego w czasie kontroli.
Jakie przepisy z zakresu bhp i ochrony ppoż. dotyczą pracy drwala (gospodarka leśna, praca z pilarkami)?
Prace związane z obsługą pilarek oraz dotyczących pracy drwala oraz środków ochrony indywidualnej regulują następujące akty prawne:
rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 24.08.2006 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy wykonywaniu niektórych prac z zakresu gospodarki leśnej (Dz.U. poz. 1141) – dalej r.b.h.p.g.l. gospodarka leśna
rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. z 2003 r. poz. 1650), załącznik nr 2 – środki ochrony indywidualnej, ogolne-przepisy bhp
rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 20.09.2001 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy podczas eksploatacji maszyn i innych urządzeń technicznych do robót ziemnych, budowlanych i drogowych (Dz.U. z 2018 r. poz. 583) – dalej r.b.h.p.e.m. do robót ziemnych
UZASADNIENIE
Pracownik, który przystępuje do pracy z pilarką powinien:
uzyskać zezwolenie na pracę od pracodawcy,
być przeszkolonym z instruktażu stanowiskowego oraz w zakresie ppoż,
uzyskać orzeczenie lekarskie że nie ma przeciwwskazań zdrowotnych do pracy na danym stanowisku pracy,
uzyskać zaświadczenie o posiadanych kwalifikacjach do pracy przy obsłudze pilarki,
posiadać odpowiednio dobraną odzież ochronną, kask ochronny, ochronniki słuchu, okulary, siatkę ochronną, rękawice antypoślizgowe, odpowiednie dobrane spodnie, buty z podnoskami stalowymi i przeciwpoślizgowymi podeszwami,
zapoznać się z instrukcją bhp z zakresu pracy z pilarką oraz jej obsługą.
zgodnie z § 23 r.b.h.p.e.m. bhp eksploatacja maszyn maszyny robocze, o których mowa w załączniku nr 1 grupa 2 pkt 11 do r.b.h.p.e.m. mogą być obsługiwane wyłącznie przez osoby,
które ukończyły szkolenie i uzyskały pozytywny wynik sprawdzianu przeprowadzonego przez komisję powołaną przez Sieć Badawcza Łukasiewicz – Instytut Mechanizacji Budownictwa i Górnictwa Skalnego.
Kwalifikacje operatora, który uzyskał uprawnienia w tej specjalności na podstawie r.b.h.p.g.l., także upoważniają do obsługi tego urządzenia.
pytania część A
