SAMOUCZEK Pracodawcy i Pracownika

SAMOUCZEK PRACODAWCY  i PRACOWNIKA

 

 

---

 

 

1.Badania lekarskie profilaktyczne

Lekarskim badaniom profilaktycznym jak badania wstępne, okresowe i kontrolne poddawani są wszyscy pracownicy,

Badanie profilaktyczne kończy się wydaniem orzeczenia lekarskiego, stwierdzającym brak przeciwwskazań zdrowotnych do pracy na określonym stanowisku lub stwierdzającym przeciwwskazania,

Badanie profilaktyczne przeprowadza się   na podstawie  skierowania, wydanego przez pracodawcę,

Pracodawca przechowuje orzeczenia lekarskie, zawierające wyniki badań profilaktycznych, zgodnie z wymaganiami dokumentacji osobowej.

Pracodawcy nie wolno  dopuścić pracownika do pracy bez aktualnego orzeczenia lekarskiego, stwierdzającego brak przeciwwskazań do wykonywania pracy.

Osoba, która podejmuj pracę, musi najpierw poddać się badaniom lekarskim i dostarczyć pracodawcy orzeczenie stwierdzające brak przeciwwskazań do wykonywania pracy,

Badania profilaktyczne należą do szczególnie ważnych środków profilaktycznych, gdyż ich istotą jest zapobieganie wykonywania przez pracownika takiej pracy, która ze względu na jego stan zdrowia mogłaby okazać się dla niego niebezpieczna.

Dzięki właściwemu doborowi osób zatrudnianych, z punktu widzenia ich kwalifikacji zdrowotnych do wykonywania określonych prac, badania pozwalają chronić nie tylko życie i zdrowie samych pracowników, ale również życie i zdrowie ich współpracowników oraz korzystnie wpływać na stan bezpieczeństwa i ochrony zdrowia w zakładzie pracy.

Dopuszczenie  pracownika do  pracy wbrew wskazaniom lekarskim , który następnie uległ wypadkowi przy pracy można uznać za główną przyczynę wypadku przy pracy.

Badania profilaktyczne mają  na celu ochronę pracownika, ograniczają również ryzyko związane z możliwością wystąpienia wypadku przy pracy czy choroby zawodowej, działając pośrednio, na rzecz pracodawcy.

Rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 r. W sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, w zakresie profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. Nr 69, poz. 332).

Powyższy rozporządzenie określa:

2.Pomiary czynników szkodliwych

–pracodawca jest zobowiązany przeprowadzać na swój koszt badania i pomiary czynników szkodliwych dla zdrowia,

-rejestrować i przechowywać wyniki tych badań i pomiarów oraz udostępniać je pracownikom,

–badania i pomiary czynników szkodliwych dla zdrowia przeprowadza się co 2 lata, raz w roku lub co 6 miesięcy w zależności od stopnia stężenia lub natężenia tych czynników,

–badania i pomiary czynników szkodliwych dla zdrowia, występujących w środowisku pracy, mogą być wykonywane przez laboratoria:

– Państwowej Inspekcji Sanitarnej,

– jednostek badawczo-rozwojowych w dziedzinie medycyny pracy i Centralnego Instytutu Ochrony Pracy,

– akredytowane laboratoria zgodnie z przepisami o badaniach i certyfikacji,

Rozporządzenie Ministra Zdrowia i opieki Społecznej z dnia 2 luty 2001r. w sprawie badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy

W przypadku braku wymaganego orzeczenia, zgodnie z art. 283 § 1 k.p., pracodawca ponosi odpowiedzialność za wykroczenie i podlega karze grzywny – od 1000 do nawet 30.000 zł.

Karę grzywny w postaci mandatu może wymierzyć właściwy okręgowy inspektor pracy lub sąd rejonowy w postępowaniu zwyczajnym. Inspektor pracy może ukarać pracodawcę karą grzywny w wysokości do 2000 zł. Ponadto, jeśli pracodawca co najmniej dwukrotnie jest karany za naruszenia przeciwko prawom pracownika, będzie musiał zapłacić nawet 5000 zł, jeśli w ciągu dwóch lat od ostatniego ukarania znów popełnił takie wykroczenie.

Odmowa poddania się badaniom lub uchylanie się od ich przeprowadzenia przez pracownika w konsekwencji może doprowadzić do rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika z powodu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych (na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p.), nowy kodeks pracy

3. Wypadki przy pracy

Aby wypadek był uznany za wypadek przy pracy, musi być spełniona definicja wypadku przy pracy jak poniżej

Za wypadek przy pracy uważa się zdarzenie, które jest :

1.Zdarzeniem  nagłym – rozumianym jako natychmiastowe wystąpienie przyczyny zewnętrznej, która wywołuje określony skutek, np. porażenie prądem elektrycznym, upadek na schodach, wypadek samochodowy;

-zdarzeniem nagłym może być również niejednorazowe i niemomentalne działanie czynnika zewnętrznego, który wywołuje ujemne skutki dla pracownika , w czasie nie dłuższym niż jedna dniówka robocza,

i tak np:  stres wywołany  rozmową pracownika z przełożonym, który spowodował zawał serca tuż przed zakończeniem pracy,czy też, pożar, pobicie przez człowieka, pokąsanie przez zwierzę.

2.Zostało wywołane przyczyną zewnętrzną – czyli taką, która nie pochodzi od organizmu poszkodowanego, np: choroby czy schorzenia ;

-do przyczyn zewnętrznych zaliczyć można maszyny, urządzenia, inne osoby lub zadziałanie sił przyrody;

-z orzecznictwa sądowego wynika też, że przyczyna zewnętrzna nie musi być wyłączną przyczyną wypadku – może wystąpić splot przyczyny zewnętrznej z przyczyną tkwiącą w organizmie człowieka, ale przy tym ważne jest, aby stanowiła ona przyczynę sprawczą zdarzenia, np. nadmierny wysiłek fizyczny powodujący zawał serca.

3.Nastąpiło w związku z pracą:

-podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych,

-podczas wykonywania czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia,

-w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji zakładu pracy w drodze między siedzibą zakładu pracy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

4.Spowodowało uraz lub śmierć – uszkodzenie tkanek ciała lub narządów wewnętrznych pracownika w wyniku zadziałania czynnika zewnętrznego. Są to np: skaleczenia, rany, złamania kończyn, amputacje, oparzenia, odmrożenia, zatrucia, skutki duszenia, działania promieniowania, ale także wstrząs psychiczny, będący reakcją na stres.

UWAGA !

Aby spełniona była definicja wypadku przy pracy i wypadek został uznany za wypadek przy pracy, uraz poszkodowanego nie  musi wywoływać wydania lekarskiego zwolnienia L4, innymi słowy poszkodowany doznaje tak małego, jak np. siniak, czy otarcie naskórka, co nie wymaga leczenia na zwolnieniu lekarskim. W takim przypadku wypadek jest tak zwanym wypadkiem bez przerwy w pracy.

REASUMUJĄC

Wydanie L4 czy też nie, nie ma wpływu  na dokonanie  kwalifikacji prawnej  ” czy jest to  wypadek przy pracy czy nie”. Gdy wypadek ma  związek z pracą, został spowodowany przyczyną zewnętrzną, poszkodowany doznał urazu zespół ma obowiązek uznania wypadku .

Uwaga!

Przepisy nie wymagają, aby wykonywanie czynności przez pracownika miało charakter bezpośrednio wytwórczy czyli by wykonywał on  jakąś konkretną  pracę. np.: spawał, kopał łopatą itp.

Zdarzenie, gdy pracownik uległ wypadkowi w trakcie korzystania z pomieszczeń socjalnych czy urządzeń higieniczno-sanitarnych w zakładzie pracy,  lub w trakcie pieszego dojścia  do autobusu pracowniczego po zakończeniu zmiany roboczej,  będzie takie zdarzenie również  wypadkiem przy pracy.

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 1 lipca 2009 r. w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy

Protokół powypadkowy aktualny wzór  318920754_54121069 protokół powypadkowy

Protokół w WORD            protokół-powypadkowy-w-WORD

Informacje świadka wypadku Zapis informacji (przesłuchanie świadka)

Zapis wyjaśnień poszkodowanego Zapis wyjaśnień poszkodowany

zapis   wizji lokalnej

4.Świadczenia z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych

 

Z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługują następujące świadczenia:

1) „zasiłek chorobowy” – dla ubezpieczonego, którego niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową;

2) „świadczenie rehabilitacyjne” – dla ubezpieczonego, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy;

3) „zasiłek wyrównawczy” – dla ubezpieczonego będącego pracownikiem, którego wynagrodzenie uległo obniżeniu wskutek stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu;

4) „jednorazowe odszkodowanie” – dla ubezpieczonego, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu;

5) „jednorazowe odszkodowanie” – dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty;

6) „renta z tytułu niezdolności do pracy” – dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej;

7) „renta szkoleniowa” – dla ubezpieczonego, w stosunku do którego orzeczono celowość przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie spowodowaną wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową;

8) „renta rodzinna” – dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty uprawnionego do renty z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej;

9) „dodatek do renty rodzinnej” – dla sieroty zupełnej;

10) dodatek pielęgnacyjny;

11) pokrycie kosztów leczenia z zakresu stomatologii i szczepień ochronnych oraz zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne w zakresie określonym ustawą.

Komu nie przysługują świadczenia z ZUS?

Świadczenia nie przysługują ubezpieczonemu, jeżeli:

-wyłączną przyczyną wypadku było udowodnione naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa,

Przykład :

pracownik wyszedł na komin i skoczył – świadczenia nie przysługują, gdyż zrobił to specjalnie

-ubezpieczony, będąc w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środków odurzających bądź substancji psychotropowych, przyczynił się w znacznym stopniu do spowodowania wypadku

Przykład :

Na pijanego  pracownika  na budowie spadła z dachu cegła. Czy pracownik przez to, że był pijany przyczynił się do wypadku?

NIE – do wypadku przyczynił się tylko  pracodawca ponieważ  nie zabezpieczył cegły przed upadkiem. W tym przypadku , świadczenia poszkodowanemu przysługują w stu procentach.

 

W jakich sytuacjach ZUS odmówi przyznania świadczeń?

ZUS, w drodze decyzji, odmówi przyznania świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego, w przypadku gdy:

-nie zostanie przedstawiony protokół powypadkowy lub karta wypadku,

-w protokole lub karcie wypadku dane zdarzenie nie zostanie uznane za wypadek przy pracy w rozumieniu ustawy,

-protokół powypadkowy lub karta wypadku zawierają stwierdzenia bezpodstawne

USTAWA z dnia 30 października 2002 r.
o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.

5.Rodzaje wypadków przy pracy

wypadek śmiertelny – wypadek, w wyniku którego nastąpiła śmierć na miejscu wypadku lub w okresie 6 miesięcy od chwili wypadku,

wypadek ciężki – wypadek, w wyniku którego nastąpiło ciężkie uszkodzenie ciała, a mianowicie: utrata wzroku,słuchu, mowy, zdolności płodzenia lub inne uszkodzenia ciała, albo rozstrój zdrowia naruszające podstawowe funkcje organizmu, a także choroba nieuleczalna lub zagrażająca życiu; trwała choroba psychiczna, trwała lub znaczna niezdolność do pracy w zawodzie lub trwałe poważne zeszpecenie lub zniekształcenie ciała.

wypadek zbiorowy – wypadek, któremu w wyniku tego samego zdarzenia uległy co najmniej dwie osoby.

USTAWA z dnia 30 października 2002 r.o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. (Dz. U. Nr 199, poz. 1673)

Tylko wypadki śmiertelne,ciężkie i zbiorowe pracodawca ma obowiązek zgłosić do Państwowej Inspekcji Pracy i do Prokuratury. 

zgłaszamy telefonicznie i pisemnie

Zgłoszenie do PIP

Po zgłoszeniu wypadku śmiertelnego  PIP i Prokurator w pierwszej kolejności zabezpieczają dokumenty związane z wypadkiem, zabierają ze sobą dokumenty ze szkoleń bhp, instrukcje bhp, analizy ryzyka zawodowego, lekarskie badania okresowe poszkodowanego – generalnie badają wykonywanie przez pracodawcę przepisów bhp do czasu przed wypadkiem, szukają zaniedbań.  Robią  oględziny miejsca wypadku, sporządzają notatki  i fotografują miejsce zdarzenia.

Gdy  wyszukają oni zaniedbania, nie przestrzeganie przepisów bhp to oskarżają nie zawsze pracodawcę ale zawsze  osobę kierującą pracami o świadome spowodowania  wypadku śmiertelnego. Prokurator jest oskarżycielem i kieruje oskarżenie do sądu  i najczęściej żąda kary bezwzględnego więzienia.

Inspektor pracy po oględzinach sporządza protokół z wizji a  protokół powypadkowy sporządza pracodawca  w ciągu 14 dni protokół powypadkowy i niezwłocznie do starcza go do PIP i Prokuratury.

Prowadzisz firmę i wystąpił  wypadek ?co dalej ? musisz sporządzić protokół  powypadkowy 501-700-846

Twój bliski zginął w wypadku śmiertelnym i otrzymałeś protokół powypadkowy do podpisu ?

Poczekaj nie podpisuj – Prześlij go nam a my doradzimy –  by nie  ograli cię z odszkodowaniem

 

6. Postępowanie powypadkowe

Z zaistnieniem w zakładzie pracy wypadku wiążą się obowiązki, określone w art. 234 Kodeksu pracy nowy kodeks pracy oraz w rozporządzeniu w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy. Pracodawca ma obowiązek:

-udzielić poszkodowanym pierwszej pomocy,

-zabezpieczyć miejsce wypadku,

-podjąć niezbędne działania eliminujące lub ograniczające zagrożenie,

-niezwłocznie zawiadomić o wypadku właściwego okręgowego inspektora pracy i prokuratora (wypadek ciężki, zbiorowy, śmiertelny),

-powołać zespół powypadkowy,

-ustalić okoliczności i przyczyny wypadku,

-określić wnioski i środki profilaktyczne,

-sporządzić i zatwierdzić protokół powypadkowy,

-doręczyć protokół powypadkowy poszkodowanemu,

-dostarczyć protokół powypadkowy właściwemu inspektorowi pracy – w przypadku wypadków śmiertelnych, ciężkich i zbiorowych,

-zarejestrować wypadek w rejestrze wypadków

-sporządzić statystyczną kartę wypadku GUS,zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 7 stycznia 2009 r. w sprawie statystycznej karty wypadku przy pracy .

Aktualna karta statystyczna wypadku           aktualna statystyczna karta wypadku

Zaniechanie powiadomienia o wypadku przy pracy (śmiertelnym, ciężkim lub zbiorowym) właściwych organów, w tym okręgowego inspektora pracy, stano-wi wykroczenie z art. 283 § 2 pkt 6 Kodeksu pracy i jest zagrożone karą grzywny od 1 000 zł do 30 000 zł.

Celem postępowania powypadkowego (dochodzenia powypadkowego) jest ustalenie okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy w celu uzyskania przez poszkodowanego pracownika świadczeń powypadkowych oraz zastosowania przez pracodawcę odpowiednich środków prewencyjnych, zapobiegających podobnym wypadkom w przyszłości.

Pracodawca jest obowiązany przechowywać protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy wraz z pozostałą dokumentacją powypadkową przez okres 10 lat.

Jakie osoby wchodzą w skład zespołu powypadkowego?

Po wypadku w zakładzie należy powołać zespół powypadkowy zawsze składzie dwuosobowym:

-pracownik służby bhp i społeczny inspektor pracy – jeśli w zakładzie powołano służbę bhp (zatrudnionych powyżej 100 pracowników) i w zakładzie działają związki zawodowe oraz społeczna inspekcja pracy,

-pracodawca lub pracownik, któremu powierzono wykonywanie zadań służby bhp lub specjalista spoza zakładu pracy i przedstawiciel załogi – jeśli w zakładzie nie powołano służby bhp i nie działają związki zawodowe oraz społeczna inspekcja pracy.

Pracodawca, pracownik oraz specjalista spoza zakładu pracy muszą spełniać wymogi formalne (ukończone niezbędne szkolenia), zgodnie z art. 23711 § 1 i § 2 kp nowy kodeks pracy

Pracodawca i specjalista spoza zakładu pracy – w przypadku gdy w zakładzie pracy zatrudnionych jest na tyle mało pracowników, że powołanie zespołu w składzie podanym w powyższych punktach nie jest możliwe.

Zespół powypadkowy można powoływać każdorazowo w przypadku zaistnienia wypadku lub ustalić stały skład zespołu do czasu odwołania.

Najlepiej powołać zespół odpowiednim pisemnym zarządzeniem, którego kopia dołączona zostanie razem z protokołem powypadkowym do dokumentacji powypadkowej.

Zespół powypadkowy ma obowiązek przystąpić do ustalania okoliczności i przyczyn zaistniałego wypadku niezwłocznie po otrzymaniu wiadomości o wypadku, czyli właściwie zaraz po powołaniu przez pracodawcę. Koszty związane z ustalaniem okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy ponosi pracodawca

W jaki sposób należy zabezpieczyć miejsce wypadku?

Miejsce wypadku powinno być zabezpieczone przed:

dostępem wstępem osób niepowołanych,

uruchomieniem bez potrzeby maszyn i innych urządzeń technicznych,

które zostały wstrzymane w związku z wypadkiem,

dokonywaniem zmian położenia maszyn,

urządzeń technicznych i innych przedmiotów, które spowodowały wypadek lub mogą okazać się pomocne w ustaleniu jego oko-liczności i przyczyny.

Dokonywanie zmian w miejscu wypadku bez uzyskania zgody odpowiednich organów jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy zachodzi konieczność ratowania osób lub mienia albo zapobieżenia grożącemu niebezpieczeństwu.

Zgodę na uruchomienie maszyn i innych urządzeń technicznych lub dokonanie zmian w miejscu wypadku lekkiego wyraża pracodawca, w uzgodnieniu ze społecznym inspektorem pracy po dokonaniu oględzin miejsca wypadku oraz po sporządzeniu, jeśli zachodzi potrzeba, szkicu lub fotografii miejsca wypadku i udokumentowaniu wszystkich możliwych okoliczności, pozwalających ustalić przebieg i przyczyny wypadku.

W przypadku zaistnienia wypadku śmiertelnego, ciężkiego lub zbiorowego zgodę na uruchomienie maszyn lub dokonanie zmian w miejscu wypadku wyraża pracodawca po uzgodnieniu z właściwym inspektorem pracy i prokuratorem.

Po ustaleniu okoliczności i przyczyn wypadku zespół powypadkowy sporządza, nie później niż w terminie 14 dni od dnia uzyskania zawiadomienia o wypadku, protokół powypadkowy.

Ustalenie okoliczności i przyczyn wypadku w terminie dłuższym niż 14 dni, jeżeli nastąpiły uzasadnione przeszkody lub trudności, wymaga podania przyczyn tego opóźnienia w treści protokołu powypadkowego.

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 1 lipca 2009 r. w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy oraz sposobu ich dokumentowania, a także zakresu informacji zamieszczanych w rejestrze wypadków przy pracy

 

7.Rejestracja wypadków

Zakład pracy obowiązany jest prowadzić rejestr wypadków.
Rejestr wypadków powinien zawierać:

– imię i nazwisko poszkodowanego,

– miejsce i datę wypadku,

– skutki, datę sporządzenia protokołu powypadkowego,

– stwierdzenie, czy wypadek jest wypadkiem przy pracy, krótki opis okoliczności wypadku,

– datę przekazania wniosku do ZUS,

– informację o wypłaconych świadczeniach lub o przyczynach pozbawienia tych świadczeń

oraz
– inne okoliczności wypadku, których zamieszczenie w rejestrze jest celowe,
Kodeks pracy Art.234 par.3 nowy kodeks pracy

Ustawa o ubezpieczaniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy

8.Choroby zawodowe

Za chorobę zawodową uważa się chorobę wymienioną w wykazie chorób zawodowych,  o ile została spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy lub wywołał ją sposób wykonywania pracy (art. 235¹ kp) . nowy kodeks pracy

Do obowiązków pracodawcy należy (art. 227 kp):

1) utrzymywanie w stanie stałej sprawności urządzeń ograniczających lub eliminujących szkodliwe dla zdrowia czynniki środowiska pracy oraz urządzeń służących do pomiarów tych czynników,

2) przeprowadzanie, na swój koszt, badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia, rejestrowanie i przechowywanie wyników tych badań i pomiarów oraz udostępnianie ich pracownikom.

Przy zgłaszaniu podejrzenia, rozpoznawaniu i stwierdzaniu choroby zawodowej uwzględnia się choroby ujęte w wykazie chorób.

Jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że choroba została spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanymi dalej „narażeniem zawodowym”, to chorobę uznaje się za chorobę zawodową.

Zgłoszenia podejrzenia choroby zawodowej u pracownika, u którego podejrzewa się chorobę zawodową, dokonuje:

1) pracodawca zatrudniający pracownika, u którego podejrzewa się chorobę zawodową;

2) lekarz, który podczas wykonywania zawodu powziął podejrzenie choroby zawodowej u pracownika.

Zgłoszenia podejrzenia choroby zawodowej może również dokonać:

1) pracownik, który podejrzewa u siebie, że występujące u niego objawy mogą wskazywać na taką chorobę, przy czym pracownik aktualnie zatrudniony zgłasza podejrzenie za pośrednictwem lekarza sprawującego nad nim profilaktyczną opiekę zdrowotną;.

2) lekarz stomatolog, który podczas wykonywania zawodu powziął podejrzenie wystąpienia u pacjenta choroby zawodowej;.

3) lekarz weterynarii, który podczas wykonywania zawodu stwierdził u pracownika mającego kontakt z chorymi zwierzętami objawy mogące nasuwać podejrzenie choroby zawodowej.

Lekarz wydaje orzeczenie lekarskie o rozpoznaniu choroby zawodowej, lub o braku podstaw do rozpoznania choroby , na podstawie wyników przeprowadzonych badań lekarskich i pomocniczych,dokumentacji medycznej pracownika, dokumentacji przebiegu zatrudnienia oraz oceny narażenia zawodowego.

Jaki jest tryb postępowania w przypadku stwierdzenia u pracownika objawów choroby zawodowej?

Zgodnie z art. 235 kp. nowy kodeks pracy, jeżeli u pracownika podejrzewa się chorobę zawodową, pracodawca jest obowiązany:

-niezwłocznie zgłosić ten fakt właściwemu organowi Państwowej Inspekcji Sanitarnej i właściwemu okręgowemu inspektorowi pracy,

-zbadać przyczyny choroby zawodowej, jej charakter i rozmiar zagrożenia tą chorobą,

-usunąć czynniki powodujące powstanie choroby zawodowej i zastosować właściwe środki zapobiegawcze,

-realizować zalecenia lekarskie, tj. przenieść pracownika na inne stanowisko pracy, na którym nie występują zagrożenia mogące pogorszyć jego stan zdrowia,

-wypłacić dodatek wyrównawczy równy wysokości ewentualnie utraconego wynagrodzenia w związku z przeniesieniem na inne stanowisko pracy, przez okres nieprzekraczający 6 m-cy,

-prowadzić rejestr zachorowań na choroby zawodowe i podejrzeń o takie choroby,

Co zrobić w przypadku rozpoznania u pracownika objawów choroby zawodowej, po-świadczonej orzeczeniem lekarskim?

W przypadku rozpoznania u pracownika objawów choroby zawodowej może zaistnieć konieczność przeniesienia go do innej pracy, gdzie nie będzie narażony na działanie czynnika, który wywołał u niego te objawy.

Przeniesienia dokonuje się w terminie i na czas określony w orzeczeniu lekarskim. Nie jest konieczne dokonywanie wypowiedzenia pracownikowi warunków pracy (wypowiedzenie zmieniające), lecz jeżeli przeniesienie pracownika do innej pracy spowoduje obniżenie jego wynagrodzenia, przysługuje mu dodatek wyrównawczy, równy wysokości utraconego wynagrodzenia, przez okres nieprzekraczający 6 miesięcy.

Jeżeli pracownik nie zostanie przeniesiony do innej pracy w terminie określonym w orzeczeniu lekarskim, może on rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia (art. 55 kp . Obowiązek przeniesienia pracownika do innej pracy, z zachowaniem dotychczasowego wynagrodzenia przez 6 miesięcy, występuje również w przypadku pracownika, któremu orzeczono niezdolność do wykonywania dotychczasowej pracy wskutek choroby zawodowej, a nie został on uznany za całkowicie niezdolnego do pracy w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Jakich informacji może żądać lekarz orzekający o rozpoznaniu lub braku rozpoznania choroby zawodowej?

Każdy pracownik powinien mieć udokumentowany przebieg zatrudnienia u pracodawcy oraz mieć przeprowadzoną ocenę narażenia zawodowego na czynniki szkodliwe (w tym uczulające) i niebezpieczne.

Jeżeli zakres informacji, będący w posiadaniu lekarza orzecznika będzie niewystarczający, wystąpi on do pracodawcy o ich uzupełnienie w zakresie obejmującym przebieg oraz organizację pracy zawodowej pracownika lub byłego pracownika, w tym pracę w godzinach nadliczbowych, dane o narażeniu zawodowym, obejmujące także wyniki pomiarów czynników szkodliwych wykonanych na stanowiskach pracy, na których pracownik był zatrudniony, stosowane przez pracownika środki ochrony indywidualnej, a w przypadku narażenia pracownika na czynniki o działaniu uczulającym (alergenów) – także o przekazanie próbki substancji, w ilości niezbędnej do przeprowadzenia badań diagnostycznych.

ROZPORZĄDZENIE RADY MINISTRÓW z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie  chorób zawodowych -choroby-zawodowe

9.Młodociani

Młodocianym w rozumieniu przepisów prawa pracy jest osoba, która ukończyła 15 lat, a nie przekroczyła 18 lat (art. 190 Kodeksu pracy).

Pracodawca zatrudniający pracowników młodocianych przy niektórych rodzajach prac wzbronionych (w celu przygotowania zawodowego jest zobowiązany zapewnić szczególną ochronę zdrowia młodocianych, a w szczególności:

–organizować prace i zajęcia młodocianych w taki sposób, by na terenie zakładu pracy znajdowali się zawsze pod opieką wyznaczonej w tym celu osoby;

–organizować przerwy w pracy młodocianych dla ich odpoczynku, w pomieszczeniach izolowanych od czynników uciążliwych występujących na danym stanowisku pracy,

– przestrzegać stosowania przez młodocianych właściwej odzieży ochronnej i sprzętu ochrony osobistej oraz instruować młodocianych z zakresu prawidłowego użycia i konserwach sprzętu;

–pracodawca, na podstawie wykazu prac wzbronionych młodocianym, określa wykaz stanowisk pracy i rodzaje prac wzbronionych młodocianym oraz wykaz stanowisk pracy i prac dozwolonych w celu odbycia przygotowania zawodowego;

–wykaz, o którym mowa wyżej, powinien znajdować się w widocznym miejscu w każdej jednostce organizacyjnej zakładu zatrudniającej młodocianych;

–zabronione jest zatrudnianie młodocianych przy pracach wymienionych w wykazie prac wzbronionych młodocianym,

–dozwolone jest zatrudnianie młodocianych powyżej 16 lat przy pracach wzbronionych, w celu przygotowania zawodowego.

Zatrudnienie powinno się  odbywać pod nadzorem nauczycieli zawodu, instruktorów praktycznej nauki zawodu lub innych osób uprawnionych do prowadzenia praktycznej nauki zawodu.

Zatrudnianie młodocianych nie może mieć charakteru pracy stałej, lecz powinno się ograniczać do zaznajamiania młodocianych z podstawowymi czynnościami, niezbędnymi do wykonywania zawodu.

Czas zatrudniania młodocianych przy pracach wzbronionych powinien być odnotowany w dokumentacji praktycznej nauki zawodu.

Prace wzbronione młodocianym to prace określone:

-z wiązane z nadmiernym wysiłkiem fizycznym, najczęściej przy pracach transportowych,

-stale wymuszoną, niewygodną pozycją ciała,

-zagrażające prawidłowemu rozwojowi psychicznemu (np. produkcja i sprzedaż wyrobów alkoholowych, tytoniowych, ubój zwierząt, obsługa zakładów kąpielowych i łaźni),

-stwarzające zagrożenia wypadkowe,

-w narażeniu na szkodliwe działanie czynników chemicznych, fizycznych i biologicznych.

-w warunkach narażenia na hałas, którego poziom ekspozycji odniesiony do 8-godzin-nego dobowego lub do przeciętnego tygodniowego, określonego w Kodeksie pracy, wymiaru czasu pracy przekracza wartość 80 dB,

-w warunkach narażenia na drgania miejscowe oraz drgania ogólne powyżej wartości określonych w załączniku nr 1 do ww. rozporządzenia.Normy dźwigania dla młodocianych określa załącznik nr 1 do poniższego rozporządzenia .

Zabronione jest zatrudnianie osoby, która nie ukończyła 15 lat, z zastrzeżeniem art. 191 § 21 – 23 k.p.

Aktualne jest nowe Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 26 czerwca 2023 r. w sprawie wykazu prac wzbronionych młodocianym i warunków ich zatrudniania przy niektórych tych pracach nowy wykaz-prac-wzbronionych-mlodocianym

Tutaj komentarz

 

10.Teren zakładu pracy

Miejsca w zakładzie pracy, w których występują zagrożenia dla pracowników, powinny być:

–oznakowane widocznymi barwami i/lub znakami bezpieczeństwa, zgodnie z Polskimi Normami.

Znaki bezpieczeństwa powinny być umieszczone odpowiednio do linii wzroku

– w miejscu lub w najbliższym otoczeniu określonego zagrożenia, a w przypadku ogólnego zagrożenia – przy wejściu na teren, gdzie występuje takie zagrożenie,

–wyłączone z użytkowania poprzez ich odpowiednie wygrodzenie lub w inny sposób, jeśli oznakowanie barwami i/lub znakami bezpieczeństwa nie jest wystarczające dla zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracownika,

–zamknięte odpowiednimi pokrywami w przypadku otworów i zagłębień lub jeśli jest to niemożliwe – właściwie ogrodzone i oznakowane,

–pomalowane barwami bezpieczeństwa (zgodnie z Polskimi Normami), jeżeli występują na przejściach zagrażających potknięciem się upadkiem lub uderzeniem (np. stopnie),

–zagrodzone lub zabezpieczone w inny sposób, jeśli występuje możliwość niespodziewanego wtargnięcia pieszych na drogę.

Na terenie zakładu obowiązują ogólne przepisy o ruchu drogowym, ale jazda wewnątrz zakładu ma swoją specyfikę, potrzeby i wymagania.

W pomieszczeniach takich jak hale fabryczne, magazyny itp. powinny być wytyczone drogi komunikacyjne, transportowe i ewakuacyjne. Krawędzie dróg przejazdowych powinny być usytuowane w odległości co najmniej 50 cm od osób pracujących na stanowiskach pracy.

Drogi transportowe powinny być prawidłowo oznakowane, na przejściach dla pieszych powinny być wykonane zabezpieczenia (np. barierki) zapobiegające wchodzeniu pieszych w rejon poruszania się wózków lub innych pojazdów.

Place i drogi oraz pomieszczenia, w których eksploatuje się wózki powinny być oznakowane zgodnie z przepisami ruchu drogowego oraz oświetlone.

Minimalne oświetlenie na zakładowych drogach jezdnych i placach składowych powinno wynosić co najmniej 5 lx (luksów), a na miejscach załadunku i wyładunku (na otwartej przestrzeni) – 20 lx.

Drogi transportowe nieprzeznaczone do równoczesnego poruszania się po nich ludzi, jednokierunkowe

– powinny mieć szerokość co najmniej o 60 cm większą od szerokości naładowanego pojazdu np. wózka jezdniowego,

drogi dwukierunkowe powinny mieć szerokość – co najmniej o 90 cm większą niż podwójna szerokość załadowanego wózka (np. paletami o typowych wymiarach 80×120 cm).

Drogi komunikacyjne powinny być na tyle szerokie, aby zapewnić swobodny i bezpieczny skręt wózka wraz z ładunkiem pod kątem 90^°.

Drogi jednopasmowe, na których odbywa się ruch dwukierunkowy powinny mieć urządzone zatoki do wymijania się wózków usytuowane w takiej odległości od siebie i w takim miejscu, aby były w zasięgu wzroku kierowcy. Jeżeli ruch wózków widłowych jest znaczny, to szerokość dróg powinna wynosić co najmniej 3,5 m.

Rampy, po których odbywa się również ruch pieszy lub wykonywane są inne prace załadunkowo-rozładunkowe, powinny mieć szerokość nie mniejszą niż 5-6 m. Drogi transportowe nie powinny być zastawiane przedmiotami utrudniającymi przejazd.

Drogi powinny być wyznaczone krawężnikiem, barwnym (np. żółtym) pasem lub oznakowane w inny widoczny sposób. Miejsca, gdzie występują zagrożenia dla pracowników powinny być oznakowane widocznymi barwami ostrzegawczymi lub znakami – zgodnie z PN-EN ISO 7010:2012 Symbole graficzne. Barwy bezpieczeństwa i znaki bezpieczeństwa. Znaki bezpieczeństwa stosowane w miejscach pracy i w obszarach użyteczności publicznej.

Znaki ostrzegawcze przykłady

Znaki zakazu przykłady

Znaki nakazu przykłady

Znaki  ewakuacyjne przykłady

Znaki informacyjne przykłady

Zagłębienia i otwory w posadzkach powinny być zasłonięte pokrywami lub odpowiednio ogrodzone i oznakowane. Miejsca na przejściach, zagrażające potknięciem się (np. o próg), uderzeniem (np. w zbyt niskim przejściu) albo upadkiem (np. przy różnicy poziomów podłóg połączonych stopniem lub stopniami) powinny być pomalowane barwami bezpieczeństwa (np. w czarno-żółte pasy zgodnie z ww. normą).

We wszystkich miejscach na terenie zakładu, gdzie mogą przebywać pracownicy, powinno być zapewnione oświetlenie elektryczne w porze nocnej, także wówczas, gdy oświetlenie dzienne jest niewystarczające.

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy

11.Kobiety

Po nowelizacji art. 176 Kodeksu pracy wykaz prac uciążliwych, szkodliwych i niebezpiecznych, określony w rozporządzeniu  ograniczono jedynie do kobiet w ciąży i karmiących dziecko piersią.

Wspomniane rozporządzenie w poprzednim brzmieniu odnosiło się do wszystkich kobiet bez względu na kwestie związane z macierzyństwem.

Wykaz prac wzbronionych kobietom w ciąży i karmiącym dziecko piersią obejmuje prace:

1) związane z nadmiernym wysiłkiem fizycznym, w tym z ręcznym transportem ciężarów,

2) mogące mieć niekorzystny wpływ na zdrowie ze względu na sposób i warunki ich wykonywania, z uwzględnieniem rodzajów czynników występujących w środowisku pracy i poziomu ich występowania.

Najważniejsze zmiany we wspomnianym wykazie dotyczą zakazu prac dla kobiet w ciąży związanych z:

-ręcznym podnoszeniem i przenoszeniem przedmiotów o masie przekraczającej 3 kg;

-ręcznym przenoszeniem pod górę: jakichkolwiek przedmiotów przy pracy stałej lub przedmiotów o masie przekraczającej 1 kg przy pracy dorywczej (do 4 razy na godzinę pracy i łącznie nie dłużej niż przez 4 godziny w ciągu doby);

-ręcznym przenoszeniem materiałów ciekłych – gorących, żrących lub o właściwościach szkodliwych dla zdrowia;

-przewożeniem ładunków na wózku jednokołowym (taczce) i wózku wielokołowym po-ruszanym ręcznie;

-pracami w pozycji wymuszonej;

-pracami w pozycji stojącej łącznie ponad 3 godziny w czasie zmiany roboczej, przy czym czas spędzony w pozycji stojącej nie może jednorazowo przekraczać 15 minut, po którym to czasie powinna nastąpić 15-minutowa przerwa;

-pracami na stanowiskach z monitorami ekranowymi w łącznym czasie przekraczają-cym 8 godzin na dobę, przy czym czas spędzony przy obsłudze monitora ekranowego nie może jednorazowo przekraczać 50 minut, po którym to czasie powinna nastąpić co najmniej 10-minutowa przerwa, wliczana do czasu pracy;

-prace wykonywane w środowisku o dużych wahaniach parametrów mikroklimatu, szczególnie przy występowaniu nagłych zmian temperatury powietrza w zakresie przekraczającym 15°C, przy braku możliwości stosowania co najmniej 15-minutowej adaptacji w pomieszczeniu o temperaturze pośredniej;

-prace w warunkach narażenia na hałas, którego poziom ekspozycji odniesiony do 8-go-dzinnego dobowego lub do przeciętnego tygodniowego, określonego w przepisach Kodeksu pracy, wymiaru czasu pracy przekracza wartość 65 dB;

-inne prace określone w wykazie Rozporządzenie Rady Ministrów z 3 kwietnia 2017 r. w sprawie wykazu prac uciążliwych, niebezpiecznych lub szkodliwych dla zdrowia kobiet w ciąży i kobiet karmiących dziec-ko piersią (Dz. U. z 2017 r. poz. 796).

 w tym wymienione prace w kontakcie ze szkodliwymi czynnikami biologicznymi, w narażeniu na działanie szkodliwych substancji chemicznych oraz prace grożące ciężkimi urazami fizycznymi lub psychicznymi.

Wykaz prac wzbronionych kobietom karmiącym dziecko piersią jest mniej restrykcyjny w szczególności w zakresie ciężarów transportowanych przedmiotów, siły potrzebnej do wykonania niektórych prac i pracy taczkami lub wózkami w terenie płaskim i pochyłym.

Szczegóły opisane są w Rozporządzeniu Rady Ministrów z 3 kwietnia 2017 r. w sprawie wykazu prac uciążliwych, niebezpiecznych lub szkodliwych dla zdrowia kobiet w ciąży i kobiet karmiących dziec-ko piersią (Dz. U. z 2017 r. poz. 796).

Problematyka dotycząca wykonywania przez kobiety niebędące w ciąży lub w okresie karmienia dziecka piersią prac związanych z nadmiernym wysiłkiem fizycznym, w tym ręcznym przemieszczaniem ciężarów, uregulowana dotychczas przepisami

Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 1996 r. w sprawie wykazu prac szczególnie uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia kobiet, została przeniesiona z dniem 1 maja 2017 r. do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 14 marca 2000 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy ręcznych pracach transportowych oraz innych pracach związanych z wysiłkiem fizycznym .

Zmiana ta została dokonana rozporządzeniem Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 kwietnia 2017 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy ręcznych pracach transportowych (Dz. U z 2017 r. p

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 kwietnia 2017r. w sprawie wykazu prac uciążliwych, niebezpiecznych lub szkodliwych dla zdrowia kobiet w ciąży i kobiet karmiących dziecko piersią 

–nie wolno zatrudniać kobiet przy pracach szczególnie uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia, wymienionych w wykazie prac wzbronionych kobietom. –nie wolno zatrudniać kobiet w ciąży,

między innymi przy pracach:

– w których poziom ekspozycji na hałas, odniesiony do 8-godzinnego dnia pracy, przekracza wartość 65 dB,

– w warunkach narażenia na promieniowanie jonizacyjne,

– przy obsłudze monitorów ekranowych – powyżej 4 godzin na dobę,

– na wysokości – poza stałymi galeriami, pomostami, podestami i innymi stałymi podwyższeniami, posiadającymi pełne zabezpieczenie przed upadkiem oraz przy wchodzeniu i schodzeniu po drabinach i klamrach.

– w wykopach oraz w zbiornikach otwartych – wewnątrz zbiorników i kanałów

12.Posiłki profilaktyczne i napoje

Pracodawca zapewnia pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych nieodpłatnie:

– posiłki wydawane ze względów profilaktycznych w formie jednego dania gorącego,

– napoje których rodzaj i temperatura powinny być dostosowane do warunków wykonywania pracy,

Jeżeli pracodawca nie ma możliwości wydawania posiłków ze względu na rodzaj wykonywanej przez
pracownika pracy lub ze względów organizacyjnych, może zapewnić w czasie pracy:

-korzystanie z takich posiłków w punktach gastronomicznych,

-przyrządzanie posiłków przez pracownika we własnym zakresie z otrzymanych produktów.

–stanowiska pracy, na których zatrudnieni pracownicy powinni otrzymywać posiłki i napoje, ustala pracodawca w porozumieniu z zakładowymi organizacjami związkowymi lub po uzyskaniu opinii przedstawicieli pracowników, gdy organizacja związkowa nie działa,

–pracownikowi nie przysługuje ekwiwalent pieniężny za posiłki i napoje.

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów     profilaktyczne-posiłki

13.Napoje

Pracodawca zapewnia napoje pracownikom zatrudnionym:

– w warunkach mikroklimatu gorącego (wskaźnik WBGT > 25 oC),

– w warunkach mikroklimatu zimnego (wskaźnik WCI > 1000),

– przy pracach na otwartej przestrzeni przy temperaturze otoczenia poniżej 0 oC lub powyżej 25 oC,

– przy pracach związanych z wysiłkiem fizycznym, gdy wydatek energetyczny wynosi powyżej l 500 kcal u mężczyzn i 1000 kcal u kobiet – w ciągu zmiany roboczej.

– na stanowiskach pracy, na których temperatura spowodowana warunkami atmosferycznymi przekracza 28 oC,

Napoje powinny być dostępne dla pracowników w ciągu całej zmiany roboczej.

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28.maja 1996r.w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów

14.Podstawowe wymogi
bezpieczeństwa i higieny pracy dla budynków

Obiekty budowlane, w których znajdują się pomieszczenia pracy, powinny spełniać wymagania dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy. Pracodawca jest zobowiązany:

–zapewnić, aby budowa lub przebudowa obiektu budowlanego, w którym przewiduje się pomieszczenia pracy, była wykonywana na podstawie projektów uwzględniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy, pozytywnie zaopiniowanych przez uprawnionych rzeczoznawców, zgodnie z odrębnymi przepisami,

–utrzymywać obiekty budowlane i znajdujące się w nich pomieszczenia pracy, a także tereny i urządzenia z nimi związane w stanie zapewniającym bezpieczne i higieniczne warunki pracy,

–zapewniać pomieszczenia pracy odpowiednie do rodzaju wykonywanych prac i liczby zatrudnionych pracowników.

Podłogi w pomieszczeniach pracy oraz na drogach znajdujących się w obiektach budowlanych powinny być stabilne, równe, nieśliskie, niepylące i odporne na ścieranie oraz nacisk, a także łatwe do utrzymania w czystości.

W pomieszczeniach, w których mogą wystąpić mieszaniny wybuchowe palnych par, pyłów lub gazów z powietrzem, powierzchnie podłóg powinny być wykonane z materiału niepowodującego iskrzenia mechanicznego lub wyładowań elektrostatycznych.

Jeżeli podłoga jest wykonana z materiału będącego dobrym przewodnikiem ciepła, lub jeżeli przy wykonywaniu pracy występuje jej zamoczenie, w przejściach oraz w miejscach do stania i siedzenia powinny znajdować się podesty izolujące od zimna lub wilgoci albo powinny być stosowane inne środki izolujące.

Podesty powinny być stabilne, wytrzymałe na obciążenie użytkowe, zabezpieczające przed poślizgiem i potknięciem oraz łatwe do utrzymania w czystości.

W pomieszczeniach magazynowych i na drogach znajdujących się w obiektach budowlanych powinny być umieszczone informacje o dopuszczalnym obciążeniu stropów.

Do pomieszczeń i stanowisk pracy położonych na różnych poziomach powinny prowadzić bezpieczne dojścia stałymi schodami lub pochylniami.

Nawierzchnie schodów, pomostów i pochylni nie powinny być śliskie, a w miejscach, w których może występować zaleganie pyłów powinny być ażurowe.

Szczegółowe wymagania, jakie powinny spełniać schody i pochylnie określają przepisy techniczno-budowlane.

Wymiary otworów drzwiowych w każdym pomieszczeniu powinny być odpowiednie do liczby pracowników z nich korzystających oraz do rodzaju i wielkości używanych urządzeń transportowych i przemieszczanych ładunków.

Sposób otwierania drzwi z pomieszczeń pracy i z pomieszczeń sanitarnohigienicznych powinien odpowiadać wymaganiom przepisów techniczno-budowlanych i ochrony przeciwpożarowej.

Drzwi rozsuwane muszą być wyposażone w urządzenia zapobiegające ich wypadnięciu z prowadnic.

Drzwi i bramy otwierające się do góry muszą być wyposażone w urządzenia zapobiegające ich przypadkowemu opadaniu.

Wrota bram powinny być wyposażone w urządzenia zapobiegające ich przypadkowemu zamknięciu.

Wahadłowe drzwi i bramy muszą być przezroczyste lub mieć wmontowane przezroczyste panele.

Drzwi i bramy przezroczyste powinny być wykonane z materiału odpornego na rozbicie lub ze szkła hartowanego oraz odpowiednio oznakowane w widocznym miejscu.

Pomiędzy pomieszczeniami nie należy wykonywać progów, chyba że warunki techniczne wymagają ich zastosowania.W takich przypadkach należy je oznaczyć w sposób widoczny.

Drzwi i bramy otwierane i zamykane mechanicznie powinny tak funkcjonować, aby nie stwarzały zagrożenia urazem.

Drzwi takie powinny mieć zamontowane łatwo rozpoznawalne i łatwo dostępne z obu stron urządzenie do ich zatrzymywania, a także powinny być przystosowane do ręcznego otwierania.

Ustawa Kodeks pracy z dnia 26 czerwca 1974 r nowy kodeks pracy

Ogólne przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy.

Prawo budowlane

15.Środki ochrony indywidualnej

Obowiązek zapewnienia pracownikom odpowiednich środków ochrony indywidualnej stanowi jeden z najważniejszych obowiązków, jakie nakładają na pracodawcę przepisy prawa pracy

Środki ochrony indywidualnej to odzież ochronna oraz środki ochrony kończyn (ochraniacze stóp, obuwie ochronne, ochrania-cze kolan, łokci, dłoni itd.), głowy (głównie hełmy), twarzy i oczu, m.in. okulary ochronne, słuchu (nauszniki, wkładki przeciwhałasowe itp.), układu oddechowego, izolujące cały organizm (np. kombinezony gazoszczelne), środki chroniące przed upadkiem z wysokości.

Środki ochrony indywidualnej stanowią własność pracodawcy i dostarczane są pracownikowi nieodpłatnie.

Pracodawca zapewnia również środki ochrony indywidualnej osobom, które wykonują czynności inspekcyjne lub inne krótkotrwałe prace.

Pracownik zobowiązany jest używać przekazane środki ochrony indywidualnej zgodnie z ich przeznaczeniem, natomiast pracodawca jest uprawniony do kontroli przestrzegania tego obowiązku i podejmowania działań zmierzających do jego wyegzekwowania

Zgodnie z art. 237/6 §3 Kodeksu pracy  pracodawca może dostarczyć pracownikowi jedynie środki ochrony indywidualnej, które spełniają wymagania dotyczące oceny zgodności.

Zostały one określone w ustawie o systemie oceny zgodności  oraz w wydanym na jej podstawie rozporządzeniu w sprawie zasadniczych wymagań dla środków ochrony indywidualnej . Środki ochrony indywidualnej powinny:

1) zapewniać wystarczającą ochronę przed występującymi zagrożeniami;

2) być zaprojektowane oraz wykonane zgodnie z wymaganiami ergonomii w taki sposób, aby w przewidywanych warunkach używania, do których są przeznaczone, użytkownik mógł normalnie wykonywać wszystkie czynności w przypadku zagrożenia, korzystając równocześnie z odpowiedniej ochrony na możliwie najwyższym poziomie.

Środki ochrony indywidualnej powinny być tak zaprojektowane i wykonane, aby możliwe było ich łatwe i prawidłowe założenie przez użytkownika oraz pozostawienie ich na właściwym miejscu przez przewidywany okres użytkowania, z uwzględnieniem panujących wo-kół warunków, wykonywanych ruchów i przyjmowanych pozycji ciała.

Z tego względu należy zapewnić możliwość optymalnego dostosowania tych środków do budowy ciała użytkownika za pomocą wszelkich właściwych środków, w szczególności odpowiednich systemów regulacji i mocowania lub przez zapewnienie odpowiedniego zakresu rozmiarów.

Środki ochrony indywidualnej powinny być możliwie jak najlżejsze, z zachowaniem wymaganej wytrzymałości i skuteczności ich działania

Pracodawca jest obowiązany informować pracowników o sposobach posługiwania się dostarczanymi przez niego środkami ochrony indywidualnej.

W tym celu powinien udostępniać pracownikom do zapoznania się instrukcje ich użytkowania.

– pracodawca dostarcza pracownikowi nieodpłatnie środki ochrony indywidualnej zabezpieczające przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy oraz informuje o sposobach posługiwania się tymi środkami,

–pracodawca dostarcza środki ochrony indywidualnej, które uzyskały certyfikat na znak bezpieczeństwa, zostały oznaczone tym znakiem oraz posiadała deklarację zgodności z obowiązującymi normami,

–rodzaje środków ochrony indywidualnej, których stosowanie na określonych stanowiskach pracy jest niezbędne, określa pracodawca w porozumieniu z zakładową organizacją związkową lub przy jej braku z pracownikami wybranymi w tym celu przez załogę,

– pracodawca nie może dopuścić pracownika do pracy bez środków ochrony indywidualnej przewidzianych do stosowania na danym stanowisku pracy.

Ustawa Kodeks pracy z dnia 26 czerwca 1974 r./tekst jednolity Dz.U.z 1998 r Nr.21, poz.94 z późn. zm./ nowy kodeks pracy

 

 

16.Odzież i obuwie robocze
17.Służba bhp
18.Wymagania kwalifikacyjne służby bhp
19.Uprawnienia służby bhp
20. Służba bhp
21. Podstawowe zadania służby bhp
22. Służba Medycyny Pracy
23. Pomieszczenia pracy
24. Pomieszczenia pracy wentylacja
25. Obowiązki pracownika w zakresie bhp
26. Podstawowe obowiązki pracodawcy w zakresie bhp
27. Obowiązki osób kierujących pracownikami w zakresie bhp
28. Badania lekarskie profilaktyczne
29. Stężenie czynników szkodliwych dla zdrowia
30. Szkolenie w zakresie bhp

---

 

16.Odzież i obuwie robocze

Pracodawca :

dostarcza pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy

określa w porozumieniu z zakładową organizacją związkową lub przy jej braku – z pracownikami wybranymi w tym celu przez załogę,rodzaje odzieży i obuwia roboczego, których stosowanie na określonych stanowiskach pracy jest niezbędne,

Pracodawca nie może dopuścić pracownika do pracy bez środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, jeśli ich stosowanie jest wymagane na danym stanowisku pracy (art. 2379 § 1 kp ). Niedopełnienie tych obowiązków jest wykroczeniem zagrożonym karą grzyw-ny od 1 000 zł do 30 000 zł. Odzież i obuwie robocze dostarczane przez pracodawcę powinny spełniać wymogi Polskich Norm

jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie.

Pracodawca jest zobowiązany do prania, konserwacji, naprawy, odpylania i odkażania przydzielonej pracownikowi odzieży roboczej i obuwia.Jeśli pracodawca nie jest w stanie zapewnić prania odzieży roboczej, może tę czynność powierzyć pracownikowi. W takiej sytuacji pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny za pranie odzieży we własnym zakresie.Nie jest określone, w jaki sposób należy obliczać koszty prania odzieży roboczej poniesione przez pracowników. W sytuacji, gdy będą oni korzystać z usług zakładu pralniczego, pracodawca może sam zorientować się, ile to kosztuje albo zażądać okazania paragonu. Jeśli pracownik pranie zamierza wykonywać w domu, najlepiej, aby pracodawca wcześniej ustalił z nim wysokość tego ekwiwalentu.

Pamiętaj!

Obowiązkiem pracodawcy jest prowadzenie odrębnie dla każdego pracownika: karty ewidencyjnej przydziału odzieży i obuwia roboczego, a także środków ochrony indywidualnej, jak również dokumentów związanych z wypłatą ekwiwalentu pieniężnego za użytkowanie własnej odzieży i obuwia oraz ich pranie i konserwację

Obowiązek prania odzieży roboczej spoczywa na pracodawcy. Pracodawca może przerzucić tego obowiązku na pracownika, ale wymaga to jego zgody. Jeżeli pracownik by odmówił, zorganizowanie prania spoczywa na pracodawcy.

Rodzaje odzieży i obuwia roboczego, a także przewidywane okresy użytkowania ustala pracodawca, po konsultacji z pracownikami lub ich przedstawicielami. Na podstawie tych ustaleń, powinny zostać sporządzone w zakładzie tabele norm przydziału odzieży i obuwia roboczego.W firmach, w których musi być sporządzony regulamin pracy, tabele norm przydziału po-winny stać się częścią regulaminu.

Ustawa Kodeks Pracy z dnia 26 czerwca 1974r. nowy kodeks pracy

Akty prawne ujednolicone

17.Służba bhp

SŁUŻBA BEZPIECZEŃSTWA I HIGIENY PRACY  pełni funkcje doradcze i kontrolne pracodawcy w zakresie bhp.  Do jej utworzenia obowiązany jest pracodawca zatrudniający więcej niż 100 pracowników.

Pracodawca zatrudniający do 100 pracowników może powierzyć wykonywanie zadań służby bhp pracownikowi zatrudnionemu przy innej pracy. Służba bhp to ściśle wyodrębniona komórka organizacyjna, podległa bezpośrednio pracodawcy, a w przypadku pracodawców będących jednostkami organizacyjnymi – osobie zarządzającej tą jednostką lub osobie z zarządu, która jest upoważniona do nadzoru w sprawach bhp.

Liczba pracowników służby bhp zależna jest od liczby zatrudnionych w zakładzie pracowników oraz występujących zagrożeń i uciążliwości w pracy.

Jeśli w zakładzie pracy jest zatrudnionych  :

do 100 pracowników, to zadania związane z bhp można powierzyć pracownikowi za-trudnionemu przy innej pracy (wykonującemu inne obowiązki zawodowe), w przypadku braku kompetentnych pracowników – może powierzyć wykonywanie zadań służby bhp specjalistom spoza zakładu pracy,

od 100 do 600 pracowników, to należy utworzyć co najmniej jednoosobowe stanowisko bhp albo zatrudnić na takim stanowisku pracownika służby bhp w niepełnym wymiarze czasu pracy,ponad 600 pracowników, to należy zatrudnić w pełnym wymiarze czasu pracy co najmniej jednego pracownika służby bhp na każdych 600 pracowników.

Zgodnie z art. 237/11 § 4 K.p inspektor pracy może nakazać utworzenie służby bhp albo zwiększenie liczby pracowników tej służby, jeżeli jest to uzasadnione stwierdzonymi zagrożeniami zawodowymi.

Pracodawca może sam pełnić zadania służby bhp, jednak tylko w przypadkach :

jeśli zatrudnia do 10 pracowników,

jeśli zatrudnia do 50 pracowników i jednocześnie działalność przedsiębiorstwa mieści się w tej grupie działalności, dla której ustalono nie wyższą niż trzecia kategorię ryzyka w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych,

pracodawca odbył odpowiednie szkolenie dla pracodawców wykonujących zadania służby bhp w ilości 64 godziny

18.Wymagania kwalifikacyjne służby bhp

UWAGA !

Uwagę tą zamieszczamy pod wpływem pytań przesyłanych do nas przez internautów jak np. poniżej

Ukończyłem studia podyplomowe bhp i mogę używać tytułu  Starszy  Inspektorem d/s bhp. Co zrobić abym mógł używać tytułu Specjalista d/s bhp ?

Specjalista do spraw bhp, Starszy inspektor do spraw bhp, Inspektor do spraw bhp, Główny specjalista do spraw bhp to nazwy stanowisk pracy na których zatrudniane są osoby w dziale służby bhp a nie tytuły naukowe czy zawodowe.

Wszystkie te osoby mają te same kwalifikacje nikt nie ma wyższych i nikt nie ma niższych. Na przykład Specjalista d/s bhp różni się od Inspektora d/s bhp tylko wysokością stawki godzinowej w danym zakładzie pracy – i tak Specjalista zarabia w danej firmie więcej niż Inspektor Inspektor podlega służbowo Specjaliście i analogicznie pozostałe

Na stanowisku  inspektora do spraw bhp może być zatrudniona osoba która posiada:

– wyższe wykształcenie i co najmniej 2-letni staż zawodowy,

– zawód technika bezpieczeństwa i higieny pracy lub średnie wykształcenie i co najmniej 4-letni staż zawodowy,

Na stanowisku Starszego inspektora do spraw bhp w danym zakładzie pracy, może zostać  zatrudniona osoba która posiada :

– wyższe wykształcenie i co najmniej 4-letni staż zawodowy lub
zawód technika bezpieczeństwa i higieny pracy oraz co najmniej 3-letni staż zawodowy lub średnie wykształcenie i co najmniej 6-letni staż zawodowy,

Na stanowisku Specjalista do spraw bhp w danym zakładzie pracy może być zatrudniona osoba która :

–  posiada wyższe wykształcenie o specjalności, ,bezpieczeństwo i higiena pracy” lub studia podyplomowe z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy,

–  posiada wyższe wykształcenie i co najmniej 3-letni staż pracy w służbie bhp lub zawód technika bezpieczeństwa i higieny pracy oraz co najmniej 5-letni staż w służbie bhp,

Na stanowisku Główny specjalista do spraw bhp w danym zakładzie pracy może zostać zatrudniona osoba która :

– posiada wyższe wykształcenie o specjalności,, bezpieczeństwo i higiena pracy” lub studia podyplomowe z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy oraz co najmniej 2-letni staż pracy w służbie bhp,

-posiada  wyższe wykształcenie i co najmniej 6-letni staż pracy w służbie bhp,pod warunkiem ukończenia szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy dla pracowników służby bhp.

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 2 września 1997r. w sprawie służby bhp

19.Uprawnienia służby bhp

Pracownicy służby bhp:

– przeprowadzają kontrolę stanu bezpieczeństwa i higieny pracy, a także przestrzegania przepisów oraz zasad w tym zakresie w zakładzie pracy i w każdym innym miejscu wykonywania pracy,

–występują z zaleceniami usunięcia stwierdzonych zagrożeń wypadkowych i szkodliwości zawodowych oraz uchybień w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy,

–wstrzymują niezwłocznie pracę maszyny lub innego urządzenia technicznego w razie bezpośredniego zagrożenia zdrowia lub życia pracownika albo innych osób,

–odsuwają niezwłocznie pracownika zatrudnionego przy pracy wzbronionej,

–odsuwają niezwłocznie pracownika, który swoim zachowaniem lub sposobem wykonywania pracy stwarza bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia własnego albo innych osób,

–wnioskują do pracodawcy o niezwłoczne wstrzymanie pracy w zakładzie pracy, w jego części lub w innym miejscu wyznaczonym przez pracodawcę do wykonywania pracy, w wypadku stwierdzenia bezpośredniego zagrożenia życia lub zdrowia pracowników albo innych osób.

–występowania do pracodawcy o zastosowanie kar porządkowych w stosunku do pracowników odpowiedzialnych za zaniedbanie obowiązków w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy,

–występowania do osób kierujących pracownikami z zaleceniami usunięcia stwierdzonych zagrożeń wypadkowych i szkodliwości zawodowych oraz uchybień w zakresie bhp

–występowania do pracodawcy z wnioskami o nagradzanie pracowników wyróżniających się w działalności na rzecz poprawy warunków bezpieczeństwa i higieny pracy,

–wnioskowania do pracodawcy o niezwłoczne wstrzymanie pracy w zakładzie pracy, w jego części lub w innym miejscu wyznaczonym przez pracodawcę do wykonywania pracy, w wypadku stwierdzenia bezpośredniego zagrożenia życia lub zdrowia pracowników albo innych osób.

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 2 września 1997 r. w sprawie służby bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. Nr 109, póz. 704).

20. Służba bhp

Służba bhp podlega bezpośrednio pracodawcy.

U pracodawcy będącego jednostką organizacyjną służba bhp podlega bezpośrednio osobie zarządzającej tą jednostką lub osobie wchodzącej w skład organu zarządzającego, upoważnionej przez ten organ do sprawowania nadzoru z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy,

a więc bhpowiec może podlegać tylko Właścicielowi firmy, Prezesowi zarządu, czy Członkowi zarządu ale nigdy np. Dyrektorowi technicznemu, czy Dyrektorowi produkcji.

Służba bhp nie może być obciążana innymi zadaniami niż wymienione w ust. 1, z wyjątkiem pracownika zatrudnionego przy innej pracy, o którym mowa w art. 237¹¹ § 1 Kodeksu pracy.

1997 r. w sprawie służby bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. Nr 109, poz. 704).

21. Podstawowe zadania służby bhp

1. przeprowadzanie kontroli warunków pracy oraz przestrzegania przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, ze szczególnym uwzględnieniem stanowisk pracy, na których są zatrudnione kobiety w ciąży lub karmiące dziecko piersią, młodociani, niepełnosprawni, pracownicy wykonujący pracę zmianową, w tym pracujący w nocy, oraz osoby fizyczne wykonujące pracę na innej podstawie niż stosunek pracy w zakładzie pracy lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę,

2.bieżące informowanie pracodawcy o stwierdzonych zagrożeniach zawodowych, wraz z wnioskami zmierzającymi do usuwania tych zagrożeń,

3.sporządzanie i przedstawianie pracodawcy, co najmniej raz w roku, okresowych analiz stanu bezpieczeństwa i higieny pracy zawierających propozycje przedsięwzięć technicznych i organizacyjnych mających na celu zapobieganie zagrożeniom życia i zdrowia pracowników oraz poprawę warunków pracy,

Analiza stanu bhp przykład Analiza stanu bhp 2005

4.udział w opracowywaniu planów modernizacji i rozwoju zakładu pracy oraz przedstawianie propozycji dotyczących uwzględnienia w tych planach rozwiązań techniczno-organizacyjnych zapewniających poprawę stanu bezpieczeństwa i higieny pracy,

5.udział w ocenie założeń i dokumentacji dotyczących modernizacji zakładu pracy albo jego części, a także nowych inwestycji, oraz zgłaszanie wniosków dotyczących uwzględnienia wymagań bezpieczeństwa i higieny pracy w tych założeniach i dokumentacji,

6.udział w przekazywaniu do użytkowania nowo budowanych lub przebudowywanych obiektów budowlanych albo ich części, w których przewiduje się pomieszczenia pracy, urządzeń produkcyjnych oraz innych urządzeń mających wpływ na warunki pracy i bezpieczeństwo pracowników,

7.zgłaszanie wniosków dotyczących wymagań bezpieczeństwa i higieny pracy w stosowanych oraz nowo wprowadzanych procesach produkcyjnych,

8.przedstawianie pracodawcy wniosków dotyczących zachowania wymagań ergonomii na stanowiskach pracy,

9.udział w opracowywaniu zakładowych układów zbiorowych pracy, wewnętrznych zarządzeń, regulaminów i instrukcji ogólnych dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy oraz w ustalaniu zadań osób kierujących pracownikami w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy,

10.opiniowanie szczegółowych instrukcji dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy na poszczególnych stanowiskach pracy,

11.udział w ustalaniu okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy oraz w opracowywaniu wniosków wynikających z badania przyczyn i okoliczności tych wypadków oraz zachorowań na choroby zawodowe, a także kontrola realizacji tych wniosków,

12.prowadzenie rejestrów, kompletowanie i przechowywanie dokumentów dotyczących wypadków przy pracy, stwierdzonych chorób zawodowych i podejrzeń o takie choroby, a także przechowywanie wyników badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy,

13.doradztwo w zakresie stosowania przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy,

14.udział w dokonywaniu oceny ryzyka zawodowego, które wiąże się z wykonywaną pracą,

15.doradztwo w zakresie organizacji i metod pracy na stanowiskach pracy, na których występują czynniki niebezpieczne, szkodliwe dla zdrowia lub warunki uciążliwe, oraz doboru najwłaściwszych środków ochrony zbiorowej i indywidualnej,

16.współpraca z właściwymi komórkami organizacyjnymi lub osobami, w szczególności w zakresie organizowania i zapewnienia odpowiedniego poziomu szkoleń w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz zapewnienia właściwej adaptacji zawodowej nowo zatrudnionych pracowników,

17.współpraca z laboratoriami upoważnionymi, zgodnie z odrębnymi przepisami, do dokonywania badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia lub warunków uciążliwych, występujących w środowisku pracy, w zakresie organizowania tych badań i pomiarów oraz sposobów ochrony pracowników przed tymi czynnikami lub warunkami,

18.współpraca z laboratoriami i innymi jednostkami zajmującymi się pomiarami stanu środowiska naturalnego, działającymi w systemie państwowego monitoringu środowiska, określonego w odrębnego przepisach,

19.współdziałanie z lekarzem sprawującym profilaktyczną opiekę zdrowotną nad pracownikami, a w szczególności przy organizowaniu okresowych badań lekarskich pracowników,

20.współdziałanie ze społeczną inspekcją pracy oraz z zakładowymi organizacjami związkowymi przy:

a) podejmowaniu przez nie działań mających na celu przestrzeganie przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, w trybie i w zakresie ustalonym w odrębnych przepisach,

b) podejmowanych przez pracodawcę przedsięwzięciach mających na celu poprawę warunków pracy,

21. uczestniczenie w konsultacjach w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, a także w pracach komisji bezpieczeństwa i higieny pracy oraz innych zakładowych komisji zajmujących się problematyką bezpieczeństwa i higieny pracy, w tym zapobieganiem chorobom zawodowym i wypadkom przy pracy,

22.inicjowanie i rozwijanie na terenie zakładu pracy różnych form popularyzacji problematyki bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ergonomii.

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia2 września 1997r. w sprawie służby bhp

22. Służba Medycyny Pracy

Cele utworzenia służby medycyny pracy

1. W celu ochrony zdrowia pracujących przed wpływem niekorzystnych warunków środowiska pracy i sposobem jej wykonywania oraz sprawowania profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracującymi, w tym kontroli zdrowia pracujących, tworzy się służbę medycyny pracy.

2.  Systematyczna kontrola zdrowia pracujących, prowadzona także w celu aktywnego oddziaływania na poprawę warunków pracy przez pracodawcę i ograniczania w ten sposób ryzyka zawodowego, obejmuje procedury i badania służące ocenie zdrowia pracujących ukierunkowanej na identyfikowanie tych elementów stanu zdrowia, które pozostają w związku przyczynowym z warunkami pracy.

3.  W ramach kontroli zdrowia osoby pracujące otrzymują informacje i wskazania lekarskie odnośnie sposobów zapobiegania niekorzystnym zmianom w stanie zdrowia.

Jednostkami organizacyjnymi służby medycyny pracy są:

1) podmioty wykonujące działalność leczniczą w celu sprawowania profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracującymi, z wyłączeniem pielęgniarek i położnych wykonujących zawód w formach określonych odrębnymi przepisami, zwane dalej „podstawowymi jednostkami służby medycyny pracy”;

2) wojewódzkie ośrodki medycyny pracy.

Do wykonywania zadań służby medycyny pracy w zakresie przeprowadzania badań wstępnych, okresowych i kontrolnych oraz sprawowania profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy, uprawnieni są lekarze spełniający dodatkowe wymagania kwalifikacyjne, określone w trybie art. 229 § 8 pkt 4 Kodeksu pracy.

– pracodawca zawiera umowę na przeprowadzenie świadczeń zdrowotnych (badania wstępne, okresowe i kontrolne pracowników oraz inne świadczenia zdrowotne),

– okres, na który została zawarta umowa, nie może być krótszy niż rok,

– pracodawca jest zobowiązany wobec podstawowej jednostki służby medycyny pracy do:

– przekazywania informacji o występowaniu czynników szkodliwych dla zdrowia lub warunków uciążliwych wraz z aktualnymi wynikami badań i pomiarów tych czynników,

-zapewnienia udziału w komisji bezpieczeństwa i higieny pracy działającej na terenie zakładu pracy,

– zapewnienia możliwości przeglądu stanowisk pracy w celu dokonania oceny warunków pracy

– udostępnienia dokumentacji wyników kontroli warunków pracy, w części, odnoszącej się do ochrony zdrowia,

Ustawa z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy (Dz. U. Nr96,poz.593).

23. Pomieszczenia pracy

Definicja pomieszczenia pracy

Pomieszczenie pracy to pomieszczenie przeznaczone na pobyt pracowników, w którym wykonywana jest praca. Natomiast pomieszczeniem stałej pracy jest pomieszczenie pracy, w którym łączny czas przebywania tego samego pracownika w ciągu jednej doby przekracza 4 godziny.

Pomieszczenia pracy, a także ich wyposażenie powinny zapewniać pracownikom bezpieczne i higieniczne warunki pracy. W szczególności powinny mieć one powierzchnię i kubaturę odpowiednią do warunków pracy, wyposażenia i liczby pracowników.

Na każdego z pracowników jednocześnie zatrudnionych w pomieszczeniach stałej pracy powinno przypadać co najmniej 13 m³ wolnej objętości pomieszczenia oraz co najmniej 2 m² wolnej powierzchni podłogi (niezajętej przez urządzenia techniczne, sprzęt itp.).

Pracodawca jest obowiązany utrzymywać pomieszczenia pracy w czystości i porządku oraz zapewnić ich okresowe remonty i konserwacje w celu zachowania wymagań bezpieczeństwa i higieny pracy. Pomieszczenia i stanowiska pracy powinny być zabezpieczone przed niekontrolowaną emisją ciepła w drodze promieniowania, przewodzenia i konwekcji oraz przed napływem chłodnego powietrza z zewnątrz.

Wysokość pomieszczenia stałej pracy nie może być mniejsza niż 3 m w świetle, jeżeli w pomieszczeniu nie występują czynniki szkodliwe dla zdrowia. Jeżeli w pomieszczeniu prowadzone są prace powodujące występowanie czynników szkodliwych dla zdrowia, to wysokość powinna wynosić 3,3 m w świetle.Wysokość ww. pomieszczeń może być obniżona w przypadku zastosowania klimatyzacji, pod warunkiem uzyskania zgody państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego.

Wysokość pomieszczenia, w którym nie występują czynniki szkodliwe dla zdrowia, może być zmniejszona do:

Pomieszczenia pracy poniżej poziomu terenu

Poniżej poziomu otaczającego terenu mogą znajdować się pomieszczenia pracy w garażu, kotłowni i warsztatach podręcznych, pomieszczenia handlowe, usługowe i gastronomiczne w ulicznych przejściach podziemnych, w podziemnych stacjach komunikacyjnych i tunelach, w domach handlowych i hotelach oraz w obiektach zabytkowych, pod warunkiem zachowania wymagań przepisów techniczno-budowlanych i po uzyskaniu zgody właściwego państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego, wydanej w porozumieniu z okręgowym inspektorem pracy.

W przypadku zapewnienia oświetlenia dziennego, pomieszczenia stałej pracy mogą znajdować się w suterenach lub piwnicach.

Pomieszczenia czasowej pracy

Pomieszczenie czasowej pracy to pomieszczenie pracy, w którym łączny czas przebywania tego samego pracownika w ciągu jednej doby trwa od 2 do 4 godzin. Wysokość pomieszczenia czasowej pracy nie może być mniejsza niż 2,2 m w świetle, jeżeli w pomieszczeniu nie występują czynniki szkodliwe dla zdrowia. Jeżeli w pomieszczeniu prowadzone są prace powodujące występowanie czynników szkodliwych dla zdrowia to wysokość powinna wynosić 2,5 m w świetle

W pomieszczeniach pracy należy zapewnić temperaturę odpowiednią do rodzaju wykonywanej pracy (metod pracy i wysiłku fizycznego niezbędnego do jej wykonania) nie niższą jednak niż 14°C , chyba że względy technologiczne na to nie pozwalają. Tam, gdzie jest wykonywana lekka praca fizyczna oraz w pomieszczeniach biurowych temperatura nie może być niższa niż 18°C .

Schody, pomosty, pochylnie, drabiny

Do pomieszczeń i stanowisk pracy położonych na różnych poziomach powinny prowadzić bezpieczne dojścia stałymi schodami lub pochylniami.

Nawierzchnie schodów, pomostów i pochylni nie powinny być śliskie, a w miejscach, w których może występować zaleganie pyłów – powinny być ażurowe.

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy.

24.Pomieszczenia pracy wentylacja

Przepływ i wymiana powietrza

W pomieszczeniach pracy powinna być zapewniona wymiana powietrza wynikająca z potrzeb użytkowych, funkcji tych pomieszczeń, bilansu ciepła, wilgotności oraz zanieczyszczeń stałych i gazowych.

W pomieszczeniach pracy, w których następuje nadmierne wydzielanie się ciepła przez promieniowanie w ilości przekraczającej dopuszczalny poziom na stanowiskach pracy (wymaga to przeprowadzenia pomiarów przez akredytowane laboratorium) należy stosować nawiewną wentylację miejscową.

Powietrze doprowadzane do pomieszczeń pracy z zewnątrz przy zastosowaniu klimatyzacji lub wentylacji mechanicznej powinno być oczyszczone z pyłów i substancji szkodliwych dla zdrowia.

Klimatyzacja lub wentylacja nie może powodować przeciągów, wyziębienia lub przegrzewania pomieszczeń pracy. Nie dotyczy to wentylacji awaryjnej. Strumień powietrza pochodzący z urządzeń wentylacji nawiewnej nie powinien być skierowany bezpośrednio na stanowisko pracy.

Maksymalna temperatura nawiewanego powietrza nie powinna przekraczać 70°C  przy nawiewie powietrza na wysokości nie mniejszej niż 3,5 m od poziomu podłogi i 45°C  w pozostałych przypadkach.

W przypadku zastosowania systemu klimatyzacji lub wentylacji mechanicznej należy zapewnić odpowiednią konserwację urządzeń i instalacji klimatyzacyjnych i wentylacyjnych w celu niedopuszczenia do awarii oraz stosowanie środków mających na celu ograniczenie natężenia i rozprzestrzeniania się hałasu i drgań powodowanych pracą urządzeń klimatyzacyjnych i wentylacyjnych.

W nie klimatyzowanych pomieszczeniach pracy niezależnie od wymiany powietrza, wynikającej z potrzeb użytkowych i funkcji tych pomieszczeń, bilansu ciepła oraz zanieczyszczeń stałych i gazowych – powinna być zapewniona stała wymiana powietrza, nie mniejsza niż 0,5-krotna w ciągu godziny; za stałą wymianę nie uważa się wymiany uzyskiwanej wyłącznie w drodze wentylacji mechanicznej,

Urządzenia lub ich części, z których mogą wydzielać się szkodliwe gazy, pary lub pyły, powinny być zhermetyzowane; w razie niemożliwości zhermetyzowania urządzenia te powinny być wyposażone w miejscowe odciągi,

Strumień powietrza pochodzący z urządzeń wentylacji nawiewnej nie powinien być skierowany bezpośrednio na stanowisko pracy.

Maksymalna temperatura nawiewanego powietrza nie powinna przekraczać 70 o C przy nawiewie powietrza na wysokości nie mniejszej niż 3,5 m od poziomu podłogi stanowiska pracy i 45oC  w pozostałych przypadkach.

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września1997 r.w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy

25. Obowiązki pracownika w zakresie bhp

Art.  211. K.p Podstawowe obowiązki pracownika w zakresie BHP

Przestrzeganie przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy jest podstawowym obowiązkiem pracownika. W szczególności pracownik jest obowiązany:

1) znać przepisy i zasady bezpieczeństwa i higieny pracy, brać udział w szkoleniu i instruktażu z tego zakresu oraz poddawać się wymaganym egzaminom sprawdzającym;

2) wykonywać pracę w sposób zgodny z przepisami i zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy oraz stosować się do wydawanych w tym zakresie poleceń i wskazówek przełożonych;

3) dbać o należyty stan maszyn, urządzeń, narzędzi i sprzętu oraz o porządek i ład w miejscu pracy;

4) stosować środki ochrony zbiorowej, a także używać przydzielonych środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, zgodnie z ich przeznaczeniem;

5) poddawać się wstępnym, okresowym i kontrolnym oraz innym zaleconym badaniom lekarskim i stosować się do wskazań lekarskich;

6) niezwłocznie zawiadomić przełożonego o zauważonym w zakładzie pracy wypadku albo zagrożeniu życia lub zdrowia ludzkiego oraz ostrzec współpracowników, a także inne osoby znajdujące się w rejonie zagrożenia, o grożącym im niebezpieczeństwie;

7) współdziałać z pracodawcą i przełożonymi w wypełnianiu obowiązków dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy.

 

Ustawa Kodeks pracy z dnia 26 czerwca 1974 r.

26.Podstawowe obowiązki pracodawcy w zakresie bhp

Art.94.Kodeksu pracy Pracodawca jest obowiązany w szczególności:

1)zaznajamiać pracowników podejmujących pracę z zakresem ich obowiązków, sposobem wykonywania pracy na wyznaczonych stanowiskach oraz ich podstawowymi uprawnieniami;

2)organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i  należytej jakości pracy;

2a)organizować pracę w sposób zapewniający zmniejszenie uciążliwości pracy, zwłaszcza pracy monotonnej i pracy w  ustalonym z góry tempie;

2b)przeciwdziałać dyskryminacji w zatrudnieniu, w szczególności ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także ze względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy;

3)(uchylony)

4)zapewniać bezpieczne i higieniczne warunki pracy oraz prowadzić systematyczne szkolenie pracowników w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy;

5)terminowo i prawidłowo wypłacać wynagrodzenie;

6)ułatwiać pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych;

7)stwarzać pracownikom podejmującym zatrudnienie po ukończeniu szkoły prowadzącej kształcenie zawodowe lub szkoły wyższej warunki sprzyjające przystosowaniu się do należytego wykonywania pracy;

8)zaspokajać w miarę posiadanych środków socjalne potrzeby pracowników;

9)stosować obiektywne i sprawiedliwe kryteria oceny pracowników oraz wyników ich pracy;

9a)prowadzić i przechowywać w postaci papierowej lub elektronicznej dokumentację w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz akta osobowe pracowników (dokumentacja pracownicza);

9b)przechowywać dokumentację pracowniczą w sposób gwarantujący zachowanie jej poufności, integralności,kompletności oraz dostępności, w warunkach niegrożących uszkodzeniem lub zniszczeniem przez okres zatrudnienia, a także przez okres 10 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym stosunek pracy uległ rozwiązaniu lub wygasł, chyba że odrębne przepisy przewidują dłuższy okres przechowywania dokumentacji pracowniczej;

10)wpływać na kształtowanie w zakładzie pracy zasad współżycia społecznego

Art.  237⁴. Kodeksu pracy  [Instrukcje i wskazówki pracodawcy] kodeks-pracy nowy kodeks pracy

§  1.  Pracodawca jest obowiązany zaznajamiać pracowników z przepisami i zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczącymi wykonywanych przez nich prac.

§  2.  Pracodawca jest obowiązany wydawać szczegółowe instrukcje i wskazówki dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach pracy.

§  3.  Pracownik jest obowiązany potwierdzić na piśmie zapoznanie się z przepisami oraz zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy.

 Instrukcja prac na rusztowaniach

Instrukcja BHP obsługi suwnicy

Art.  207. K.p Podstawowe obowiązki pracodawcy w zakresie BHP

§  1.  Pracodawca ponosi odpowiedzialność za stan bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładzie pracy. Na zakres odpowiedzialności pracodawcy nie wpływają obowiązki pracowników w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz powierzenie wykonywania zadań służby bezpieczeństwa i higieny pracy specjalistom spoza zakładu pracy, o których mowa w art. 237¹¹ § 2.

§  2.  Pracodawca jest obowiązany chronić zdrowie i życie pracowników przez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki. W szczególności pracodawca jest obowiązany:

1) organizować pracę w sposób zapewniający bezpieczne i higieniczne warunki pracy;

2) zapewniać przestrzeganie w zakładzie pracy przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, wydawać polecenia usunięcia uchybień w tym zakresie oraz kontrolować wykonanie tych poleceń;

3) reagować na potrzeby w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa i higieny pracy oraz dostosowywać środki podejmowane w celu doskonalenia istniejącego poziomu ochrony zdrowia i życia pracowników, biorąc pod uwagę zmieniające się warunki wykonywania pracy;

4) zapewnić rozwój spójnej polityki zapobiegającej wypadkom przy pracy i chorobom zawodowym uwzględniającej zagadnienia techniczne, organizację pracy, warunki pracy, stosunki społeczne oraz wpływ czynników środowiska pracy;

5) uwzględniać ochronę zdrowia młodocianych, pracownic w ciąży lub karmiących dziecko piersią oraz pracowników niepełnosprawnych w ramach podejmowanych działań profilaktycznych;

6) zapewniać wykonanie nakazów, wystąpień, decyzji i zarządzeń wydawanych przez organy nadzoru nad warunkami pracy;

7) zapewniać wykonanie zaleceń społecznego inspektora pracy.

§  2¹.  Koszty działań podejmowanych przez pracodawcę w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy w żaden sposób nie mogą obciążać pracowników.

§  3.  Pracodawca oraz osoba kierująca pracownikami są obowiązani znać, w zakresie niezbędnym do wykonywania ciążących na nich obowiązków, przepisy o ochronie pracy, w tym przepisy oraz zasady bezpieczeństwa i higieny pracy.

Ustawa Kodeks pracy z dnia 26 czerwca 1974 r. nowy kodeks pracy

27.Obowiązki osób kierujących pracownikami w zakresie bhp

Art.  212.  K.p. Obowiązki osoby kierującej pracownikami w zakresie BHP

Osoba kierująca pracownikami jest obowiązana:

1) organizować stanowiska pracy zgodnie z przepisami i zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy;

2) dbać o sprawność środków ochrony indywidualnej oraz ich stosowanie zgodnie z przeznaczeniem;

3) organizować, przygotowywać i prowadzić prace, uwzględniając zabezpieczenie pracowników przed wypadkami przy pracy, chorobami zawodowymi i innymi chorobami związanymi z warunkami środowiska pracy;

4) dbać o bezpieczny i higieniczny stan pomieszczeń pracy i wyposażenia technicznego, a także o sprawność środków ochrony zbiorowej i ich stosowanie zgodnie z przeznaczeniem;

5) egzekwować przestrzeganie przez pracowników przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy;

6) zapewniać wykonanie zaleceń lekarza sprawującego opiekę zdrowotną nad pracownikami.

Ustawa Kodeks Pracy z dnia 26 czerwca 1974 r.

28.Badania lekarskie profilaktyczne

Art.  229. K.p. Badania profilaktyczne pracowników

§  1.  Wstępnym badaniom lekarskim, z zastrzeżeniem § 1¹, podlegają:

1) osoby przyjmowane do pracy;

2) pracownicy młodociani przenoszeni na inne stanowiska pracy i inni pracownicy przenoszeni na stanowiska pracy, na których występują czynniki szkodliwe dla zdrowia lub warunki uciążliwe.

§  1¹.  Wstępnym badaniom lekarskim nie podlegają osoby:

§  1².  Przepis § 1¹ pkt 2 stosuje się odpowiednio w przypadku przyjmowania do pracy osoby pozostającej jednocześnie w stosunku pracy z innym pracodawcą.

§  1³.  Pracodawca żąda od osoby, o której mowa w § 1¹ pkt 2 oraz w § 1², aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na danym stanowisku oraz skierowania na badania będące podstawą wydania tego orzeczenia.

§  2.  Pracownik podlega okresowym badaniom lekarskim. W przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej chorobą, pracownik podlega ponadto kontrolnym badaniom lekarskim w celu ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku.

§  3.  Okresowe i kontrolne badania lekarskie przeprowadza się w miarę możliwości w godzinach pracy. Za czas nie wykonywania pracy w związku z przeprowadzanymi badaniami pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia, a w razie przejazdu na te badania do innej miejscowości przysługują mu należności na pokrycie kosztów przejazdu według zasad obowiązujących przy podróżach służbowych.

§  4.  Pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku w warunkach pracy opisanych w skierowaniu na badania lekarskie.

§  4a.  Wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie przeprowadza się na podstawie skierowania wydanego przez pracodawcę.

§  5.  Pracodawca zatrudniający pracowników w warunkach narażenia na działanie substancji i czynników rakotwórczych lub pyłów zwłókniających jest obowiązany zapewnić tym pracownikom okresowe badania lekarskie także:

§  6.  Badania, o których mowa w § 1, 2 i 5, są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Pracodawca ponosi ponadto inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy.

§  7.  Pracodawca przechowuje orzeczenia wydane na podstawie badań lekarskich, o których mowa w § 1, 2 i 5, orzeczenia i skierowania uzyskane na podstawie § 1³ oraz skierowania, o których mowa w § 4a.

§  7¹.  W przypadku stwierdzenia, że warunki określone w skierowaniu, o którym mowa w § 1³, nie odpowiadają warunkom występującym na danym stanowisku pracy, pracodawca zwraca osobie przyjmowanej do pracy to skierowanie oraz orzeczenie lekarskie wydane w wyniku tego skierowania.

§  8.  Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia:

Ustawa Kodeks pracy z dnia 26 czerwca 1974 r nowy kodeks pracy

29. Stężenie czynników szkodliwych dla zdrowia

– Najwyższe Dopuszczalne Stężenie (NDS) – ustalone jako średnie ważone- którego oddziaływanie na pracownika w ciągu 8-godzinnego czasu pracy 42-godzinnego tygodniowego wymiaru czasu pracy, przez okres jego aktywności zawodowej nie powinno spowodować ujemnych zmian w stanie jego zdrowia i w stanie zdrowia jego przyszłych pokoleń.

– Najwyższe Dopuszczalne Stężenie Chwilowe (NDSCh) – ustalone jako wartości średnie – które nie powinny spowodować ujemnych zmian w stanie zdrowia pracownika oraz w stanie zdrowia jego przyszłych pokoleń, jeżeli utrzymuje się w środowisku pracy nie dłużej niż 30 minut w czasie zmiany roboczej.

– Najwyższe Dopuszczalne Stężenie Pułapowe (NDSP) – stężenie, które nie może być, ze względu na zagrożenie zdrowia lub życia pracownika ,przekroczone w żadnym momencie.

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 17 czerwca 1998 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy

30. Szkolenie w zakresie bhp

Zgodnie z Kodeksem pracy Art. 237³ . § 1. Nie wolno dopuścić pracownika do pracy, do której wykonywania nie posiada on wymaganych kwalifikacji lub potrzebnych umiejętności, a także dostatecznej znajomości przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy.

§ 2. Pracodawca jest obowiązany zapewnić przeszkolenie pracownika w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy przed dopuszczeniem go do pracy oraz prowadzenie okresowych szkoleń w tym zakresie.

§ 3. Szkolenia, o których mowa w § 2, odbywają się w czasie pracy i na koszt pracodawcy.

Na podstawie Kodeksu pracy Art. 237⁴. § 1. Pracodawca jest obowiązany zaznajamiać pracowników z przepisami i zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczącymi wykonywanych przez nich prac.

§ 2. Pracodawca jest obowiązany wydawać szczegółowe instrukcje i wskazówki dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach pracy.

31. Szkolenie w zakresie bhp wstępne
32. Szkolenie wstępne w zakresie bhp instruktaż ogólny
33. Szkolenie wstępne w zakresie bhp
instruktaż stanowiskowy
34. Szkolenie w zakresie bhp okresowe
35. Wykroczenia przeciwko prawom pracownika
36. Pomieszczenia pracy
37. Pomieszczenia higieniczno sanitarne szatnie
38. Ogólne zasady udzielania pierwszej pomocy
39. Maszyny i inne urządzenia techniczne
40. Obowiązki pracodawcy w stosunku do osób nie będących pracownikami
41. Ogólne wymogi dotyczące pomieszczeń higieniczno sanitarnych
42. Wykroczenia przeciwko prawom pracownika
43. Prace szczególnie niebezpieczne
44. Odpowiedzialność karna za naruszenie przepisów bhp
45. Organy nadzoru nad warunkami pracy

---

31.Szkolenie w zakresie bhp wstępne

Szkolenie wstępne jest przeprowadzane w formie instruktażu według programów opracowanych dla poszczególnych grup stanowisk i obejmuje:

  1)  szkolenie wstępne ogólne, zwane dalej „instruktażem ogólnym”;

  2)  szkolenie wstępne na stanowisku pracy, zwane dalej „instruktażem stanowiskowym”.

32.Szkolenie wstępne w zakresie bhp instruktaż ogólny

Instruktaż ogólny powinien zapewnić uczestnikom szkolenia zapoznanie się z podstawowymi przepisami bezpieczeństwa i higieny pracy zawartymi w Kodeksie pracy, w układach zbiorowych pracy lub w regulaminach pracy, z przepisami oraz zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy obowiązującymi w danym zakładzie pracy, a także z zasadami udzielania pierwszej pomocy w razie wypadku.

 Instruktaż stanowiskowy powinien zapewnić uczestnikom szkolenia zapoznanie się z czynnikami środowiska pracy występującymi na ich stanowiskach pracy i ryzykiem zawodowym związanym z wykonywaną pracą, sposobami ochrony przed zagrożeniami, jakie mogą powodować te czynniki, oraz metodami bezpiecznego wykonywania pracy na tych stanowiskach.

Instruktaż ogólny odbywają, przed dopuszczeniem do wykonywania pracy, nowo zatrudnieni pracownicy, studenci odbywający u pracodawcy praktykę studencką oraz uczniowie szkół zawodowych zatrudnieni w celu praktycznej nauki zawodu.

Instruktaż ogólny prowadzi pracownik służby bezpieczeństwa i higieny pracy lub osoba wykonująca u pracodawcy zadania tej służby albo pracownik wyznaczony przez pracodawcę posiadający zasób wiedzy i umiejętności zapewniające właściwą realizację programu instruktażu.

33. Szkolenie wstępne w zakresie bhp instruktaż stanowiskowy

1. Instruktaż stanowiskowy przeprowadza się przed dopuszczeniem do wykonywania pracy na określonym stanowisku:

  1)  pracownika zatrudnianego na stanowisku robotniczym oraz innym, na którym występuje narażenie na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia, uciążliwych lub niebezpiecznych;

  2)  pracownika przenoszonego na stanowisko, o którym mowa w pkt 1;

 Pracownik wykonujący pracę na kilku stanowiskach pracy powinien odbyć instruktaż stanowiskowy na każdym z tych stanowisk.

 W przypadku wprowadzenia na stanowisku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, zmian warunków techniczno-organizacyjnych, w szczególności zmian procesu technologicznego, zmian organizacji stanowisk pracy, wprowadzenia do stosowania substancji o działaniu szkodliwym dla zdrowia albo niebezpiecznym oraz nowych lub zmienianych narzędzi, maszyn i innych urządzeń – pracownik zatrudniony na tym stanowisku odbywa instruktaż stanowiskowy przygotowujący go do bezpiecznego wykonywania pracy w zmienionych warunkach.

Tematyka i czas trwania instruktażu stanowiskowego powinny być uzależnione od rodzaju i zakresu wprowadzonych na stanowisku zmian.

 Czas trwania instruktażu stanowiskowego powinien być uzależniony od przygotowania zawodowego pracownika, dotychczasowego stażu pracy oraz rodzaju pracy i zagrożeń występujących na stanowisku pracy, na którym pracownik ma być zatrudniony.

Instruktaż stanowiskowy przeprowadza wyznaczona przez pracodawcę osoba kierująca pracownikami lub pracodawca, jeżeli osoby te posiadają odpowiednie kwalifikacje i doświadczenie zawodowe oraz są przeszkolone w zakresie metod prowadzenia instruktażu stanowiskowego.

 Instruktaż stanowiskowy kończy się sprawdzianem wiedzy i umiejętności z zakresu wykonywania pracy zgodnie z przepisami oraz zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy, stanowiącym podstawę dopuszczenia pracownika do wykonywania pracy na określonym stanowisku